უშუქნიშნებო ქალაქი ანუ როგორ უყვარდებათ პრაღა

ვერავინ დამარწმუნებს, რომ ეს ქალაქი რომელიმე ობიექტურ განოზმილებაში არსებობს და არა ზღაპარში, ჩვენს წარმოსახვაში, სხვა განზომილებაში. ჩავჯექი ღამით ავტობუსში, დავხუჭე თვალები და მერე რამდენიმე დღე ამ კოშკებისა და ხიდების ქალაქში ვცხოვრობდი, ყველაფრისგან შორს, სხვა ჟანგბადით გაჟღენთილ გარემოში. რაღაცნაირი მომნუსხველია, გაჯადოებს. მეორე მსოფლიო ომის დროს პრაღა დაბობმბვას გადარჩა, არ განადგურებულა ქალაქი. ძალიან ლამაზი იყო და იმიტომო, მე მგონია, ომის მხარეებიც მოაჯადოვა პრაღამ და იმიტომ, თორემ სილამაზის და ესთეტიკის აღქმა რომ არ ქონია არცერთ მხარეს, განადგურებული ევროპა მოწმობს.

უფ

დღეს ყველაფერი მაღიზიანებს, აგერ ჩემი მეზობლის ანგელოზივით ბავშვი რო ჭყიპინებს აივანზე დილიდან ეგეც, ფეისბუქზე ვიღაცა 32 ადამიანს ერთად რომ იმატებს ეგეც, გარეთ რომ წვიმს, რაღაცეებს რომ ველოდები, გეგმებს რომ ვერ ვაწყობ და კიდევ ათასი რაღაც. ყველაფერი რა, საბოლოო ჯამში, ყველაფერი. ის ფილმი რომაა „თქვენთვის წერილია“, მეგ რაიანის გმირი რომ ავადმყოფობს და მოულოდნელი სტუმრის მიღებისათვის ცხვირსახოცებს რომ ლაბადის ჯიბეებში ტენის, სწორედ ასე გამოიყურება ჩემი ოთახი, სურდო თუ ჯანდაბა მჭირს და ვარ ასე :) მერე ტანსაცმელების ჯიბეებიდან უნდა ამოვალაგო ეს ცხვირსახოცები, თორე ზედმეტი ბარგი გამომივა აეროპორტში :)))დღეს უამრავი გეგმა მქონდა და ამ წვიმამ შემიშალა ხელი, ახლა, რადგან სადღაც გადასაკარგავში და სამ ქალაქში ერთად ვერ მივდივარ, აგერ, ქუჩის კუთხეში, ბანკში ჩასვლაც მეზარება. ასეა რა, დავგეგმავ ხოლმე ევერესტის დაპყრობას და...
სხვა რა, მაგისტრი რო ვარ კი გაიგებდით მაგ ამბავს. უაზროდ ვარ რა, ხინკლის ჭამის პონტია, ისევ ისეთი ბითური და უაზრობით გადაქანცული ვარ :))

ისევ წვიმს, აი, გაწყალდა გულიო - გამოთქმა რომაა, ისეა ზუსტად, გავწყალდით, გულიც გაგვიწყალდა და ფილტვებიც. ეს გაზაფხულიც გავიდა და ეს წელიც მიილია, მერე, ოდესმე შემაჯამებელი პოსტი უნდა დავწერო ერთი, რა ვთქვი და რა ვერ ვთქვი, რა გავაკეთე და რა ვერ გავაკეთე, რა მოხდა და რა არ მოხდა ამ ხნის მანძილზე.
ახლა კი წვიმს, თანაც, აგრილდა ისევ..
უაზრობისგან ვკვდები. მრუმე და მდორეა ყველაფერი. გაწელილი კადრივით მიდის ცხოვრება.
მეძინება და არც მეძინება, არც დაძნებას აქვს აზრი და არც გამღვიძებას, არც ლოდინს და არც ქმედებას, ბოლო მაინც ერთია, უაზრო, უემოციო ბოლო...