ღამით ყოველთვის უნდა წვიმდეს...

ისევ წვიმს... სულ კი არ წვიმს, უბრალოდ მე ამოვიჩემე ამ ბოლო დროს და მხოლოდ მაშინ ვწერ, როცა წვიმს. ბნელა ჩემს ოთახში, ჩემმა ყვავილებმა ყურები ჩამოყარეს, ერთი მგონი უიმედოდ ჭკნება, ფანჯრის რაფაზე კი წვიმს. ზაფხულის წვიმა მიყვარს და ამ წვიმის ხმაში ძილი, ამოჩემებული მაქვს ესეც ბავშვობიდან. სოფელში მიყვარდა ხოლმე, ისე რომ გაწვიმდებოდა, არაფერი რომ არ ჩანს ირგვლივ, თბილ პლედში გახვეული ვჯდებოდი ხოლმე აივანზე, სარწეველა სკამში და არასოდეს არ მბეზრდებოდა წვიმის ყურება. კიდევ, ძველი სათავგადასავლო წიგნების სუნი აქვს ამ წვიმას, დაულეველი უსაქმო დღეები, უტელეფონო, უკომპიუტერო, უკალენდარო ცხოვრებისა და ძველი წიგნების ფურცლების სუნი...რომ გაწვიმდება საწოლში მივძვრები, თავზე საბანს ვიფარებ და ბავშვობა მახსენდება, ტკბილად მეძინება, ლამაზ სიზმრებს ვხედავ...