უდროობაში...

შუაღამეს გადაცდა, კარგა ხანია.. კომპიუტერთან ვზივარ ახლაც. დილიდან ასე ვარ, მგონი. თავს ვაჩვენებ, თითქოს თემას ვწერ. სინამდვილეში აზრის ნატამალი არ მიჭაჭანებს თავში, უფრო სწორად, შესაფერისი აზრის ნატამალი. ყველას ძინავს. ასე მგონია, მთელ სამყაროს ძინავს და სუუუულ მარტო ვარ ქვეყნიერებაზე. სკაიპს შევხედე იმედის თვალით, სამიოდე კონტაქტი ციმციმებს მწვანედ. საოცარია, ორ მათგანთან ჯერ კიდევ გუშინაა, ერთთან უკვე ხვალ გათენებულა. მე კი აქ, დროისა და სივრცის მიჯნაზე ვარ მარტო, არაფრის შაუგულში, უდროოდ, დაძნებულ სამყაროში და 'ქრიან ფარდები უსიტყვობაში'....

ისე მეძინება, ისე, ისე, რომ ვერ ვიძინებ :)) მაგარი შეგრძნებაა. რაღაცა სამყაროდან ამოვარდნილი მგონია საკუთარი თავი, ორი დღეა, თუ სულაც ერთი კომპიუტერთან არ მიკონტაქტია! მეზიზღება! მძულს! დამოკიდებული ვარ და ვერ ვცვლი ამას :( აი, ასე, რა საშინელებაააა. დღეს რომ ჩავრთე შუადღისას, რაღაცა მგონია რომ ნახვარი ცხოვრება გამოვტოვე. რა უბედურებაა, რა არის. არადა, ხომ არ ვიყავი ასე :( ხოდა ვწუწუნებ და სასწრაფო თერაპია უნდა ჩავტარო მოგზაურობის სახით!
ყველაფერი დაგეგმილია, წინ დიიიდი ამბები მელის ;)

ესეც გაივლის...

ყველა ადამიანი იმსახურებს სიმართლეს? არ ვიცი, უფრო სწორედ ის არ ვიცი, ჩემგან თუ სიმართლე ვერ დაიმსახურა, ის ადამიანი რას ნიშნავს უკვე ჩემთვის. რთულია, არადა სულ მგონია, რომ სხვისი დამსახურებების მიხედვით არ უნდა ცვლიდე ადამიანი შენი გულწრფელობის ხარისხს..ჩემთვის უნდა ვიყო გულწრფელი და არა ვიღცისთვის და არა იმიტომ რომ ვიღაც გაიგებს ან ვერ გაიგებს რამეს. აი ამაზე ვფიქრობ უკვე რამდენიმე ხანია. ხანდახან მგონია რომ არ ღირს, მერე ვხვდები რომ ეს „არ ღირს“ ანგრევს ურთიერთობებს, მერე ვფიქრობ რომ სიმართლეც ზუსტად ანალოგიურად დაანგრევდა, დაანგრევდა კი არა, დაანგრია და ახლა, ვიტყვით თუ არა რამეს, რა მნიშვნელობა აქვს? ხოდა ვარ საკუთარ თავთან კამათში! :))) მაგარია :)))
ბევრი თუ ვიფიქრე ამ თემაზე, მერე ცუდ ხასიათზე ვდგები, ისე, ძირითადად უკვე „ჩვეულებრივი“ გახდა ის, რომ არ ვლაპარაკობ კონკრეტულ საკითხთან დაკავშირებით ჩემს დამოკიდებულებაზე. აი, რამდენიმე დღეა ვხლართავ უკვე ჩემს ფიქრებს და გავიხლართე საბოლოოდ, მაგრამ ეგ არაფერი...

carry on..

უცნაური ამბები ხდება სამყაროში, უცნაურად დაუჯერებელი ან დაუჯერებლად უცნაური. გაზაფხული თითქოსდა მოვიდა, ისეთი არა, თბილისური და გიჟური, მშვიდი და ნელი გაზაფხული მოვიდა. მორჩა სწავლა-განათლება, თემაღა დამრჩა დასაწერი,ადვილად კი ვამბობ, მაგრამ ამაზეც მომიწევს კარგად წუწუნი. დანარჩენი მზიანია თითქოს, დავალაგე გეგმები, თითქოს ყველაფერი რიგზეა. ბოლომდე ასე იქნება, იმედია.

წვიმს..

ადრეც წვიმდა ასე, გადაუღებლად, გუბეებიანად წვიმდა, მერე, ნაწვიმარზე გადავწყვიტე, რომ ცხოვრება ჩვეულებრივი კომპიუტერული თამაშია სადაც სხვადასხვა დავალებები უნდა შეასრულო, სხვადასხვა დონეზე რომ გადახვიდე. მეც ვასრულებდი. ლოგიკურ თამაშს ვთამაშობდი, უკვე რომ ყველა დავალების შესრულების პაწაწკინტელა საიდუმლო იცი, 'კომპიუტერს' რომ უგებ, ჭკუაში რომ ატყუებ. მარტივი ლოგიკაა და ერთხელ თუ აუღე ალღო მთელი თამში უინტერესოზე უინტერესო ხდება..
ახლა ისევ წვიმს და მგონი თამაში გამომიცვალეს, აღარ მიყვება სტანდარტულ ლოგიკას, აღარ მხვდება პატარა გასაღებები საიდუმლო სამალავებში, ხალიჩის ქვეშ..
ეს თამაშიც ვითამაშო?

გარეთ ისევ წვიმს და ჯერ ადრეა..

მთელი ღამე წვიმდა, ახლაც წვიმს, თითქოს არც გათენებულა ისე წვიმს, ორი დღეა ასეთ ამინდია, სინათლე და წვიმა, გუშინ ვფიქრობდი, ჩემნაირი და ჩემი ამინდიათქო, რას არ მოვიფიქრებ...
ოთახში ორნი ვართ, მე და პოლიტეკონომიის საგამოცდო საკითხები :( დაჟნებულ მზერას ვგრძნობ ზურგსუკან, ვცდილობ არ შევიმჩნიო, ორი დღეა გავურბივარ, მაგრამ ხვალ უკვე უნდა ჩავაბარო და მომიწევს მისთვის თვალის გასწორება. იმედია ეს იქნება ჩემო პოლიტეკონომიასთან ურთიერთობის უაპელაციოდ უკანასკნელი გამოცდილება. ისე არ მიყვარს და ისე მამწარებს, ხანდახან ვფიქრობ, ეკონომიკურზეც ხომ არ ჩამებარებინა ერთი ბარემ და ხო არ მეძია მასზე შურითქო. რას არ მოვიფიქრებ...
ძაააალიან ცოტა დრო რჩება უკვე, იმდენად ცოტა, რომ სული მეხუთება, არადა ნეტა იქაც რა მინდა? რა მეჩქარება?
მთელი დღეა წვიმს, ჩემი ხასიათივით ამინდია...

ერთ-ერთ ჰოლივუდურ მელოდრამაში ვითარდება ასეთი სიუჟეტი, მთავარი გმირების სასიყვარულო ისტორიის ცრემლიან-ტკივილიან-ვნებიანი პერიპეტიების ფონზე, მთავარი გმირი ქალის მეგობარი და მასთან ერთად მობინადრე, ოდნავ უცნაური გოგონა ჩნდება მუდმივად. არ ვიცი ეს მეორეხარისხოვანი, თითქოს უფერული გმირი ისედაც უცნაურია, თუ, როგორც იტყვიან, „ცხოვრებამ მოიტანა“, მაგრამ მისი გაჭირვება, უბედურება და უცნაურობა იმაში გამოიხატება, რომ დანევროზებულია და ამ ნევროზის წყაროცა და გამოვლინებაც ერთი უწყინარი ჩიტია. ეს ჩიტუნია ამ გოგოს ფანჯარასთან ჭიკჭიკ-ჟჭურტულებს მუდამ, რაც ამ საწყალი პერსონაჟის უძილობას და უკიდურეს სულიერ აშლილობას იწვევს, გოგო ყველაფრისთვის მზადაა, ოღნდ ეს არამზადა და არდამაძნებელი ფრინველი მოიშოროს თავიდან. ესაა ძირითადი არსი, მერე კი იყიდის სანადირო თოფს და კაცს და ჩიტს ერთად მოინადირებს და ბაც, ჯადოსნურ კოცნასთან ერთად ჩიტიც შეუყვარდება, მაგრამ ეს მერე ხდება და ამ ეტაპზე მე არ მაინტერესებს, მე ჩიტებით უფრო დავინტერესდი ამ ბოლო დროს. გავიგე ბატონო, რომ გაზაფხული მოვიდა და აჟღურტულდნენ ეს პატარა სიხარულები, აგერ, ჩემი ფანჯრის წინ და ოდნავ ზევით. ზუსტ ადგილსამყოფელს ვერ ვადგენ, სავარაუდოდ სახლის სახურავზე სხედამ მუდმივად. არიან მრავლობითში და ჟღურტულებენ ხმაშეწყობით და მონოტონურად, ოღონდაც რაც თავიდან ცოტა უცნაური და ახლა ცოტა გამაღიზიანებელია ის არის, რომ ჟღურტულ-ჭიკჭიკებენ მუდმივად, ოღონდ ეს მუდმივად მართლა მუდმივადაა, 24 საათის განმავლობაში. წესით ჩიტები ხო იძნებენ? მე ვიცი რომ იძინებენ და ძილში ვერ ჭიკჭიკებენ, ესენი ან არ იძნებენ ან მე რომ ორი მგონია, ოთხნი არიან და მორიგეობით სძინავთ, არ ვიცი. თავიდან გაზაფხულივით შევხაროდი ამათ, პირველად შებინდებულზე მომესმა მათი ხმა და ცოტა კი გამიკვირდა, მაგრამ მესიამოვნა, დილის 6 საათზეც მსიამოვნებს რომ მესმის, მერე რა, რომ მეღვიძება, მაინც მსიამოვნებს, მაგრამ ახლა უკვე მაფიქრებს მათი ამბავი. ასე მუდმივად და ასე ერთნაირად რა ნახეს??? თუ ჩიები არიან, როგორ არ მობეზრდათ და თუ რადიოა, ხო უნდა დაუჯდეს ელემენტები, არა?
ხოდა ასე, ის, ზემოთხსენებული გოგო მახსენდება სულ და ის ფილმიც ვერ გავიხსენე, რომ ვუყურო და ჩიტებზე ნადირობის რამდენიმე ხერხი გავიხსენო, მარტო სანადირო თოფის ეპიზოდი მახსოვს და ასეთი გულქვაც ვერ ვარ (თან, იმას ფანჯრის წინ ყავდა და მე სად ვისროლო ჭერში თოფი).
ხოდა ასეა.
ერთი დაზუსტება, ნამვილად ვიცი რომ ობიექტურად ჭიკჭიკებენ ეს ჩიტები და არა ისე, ზოგიერთმა რომ შემომაპარა, იქნება ტვინშიო.. :)))))))))))

მე დავიღალე!

ოღნდაც ახლა ღმერთი არ გაგიწყრეთ და რითიო არ იკითხოთ, საერთოდ დავიღალე, უბრალოდ დავიღალე, ასეც ხდება!
ახლა სიამოვნებით დავიძნებდი, დავიძნებ კიდეც, მაგრამ ხვალ ისევ ამ დაღლილობაში გამეღვიძება, ვიცი. გაფრინდნენ ძილში გამოყოლილი თუ სიზმრიდან აკვიატებული ღიმილები, ყველა ერთად გაფრინდა და გარეთ მზედ აჩახცახდა, გაზაფხულად იფეთქა. მე კიდე აი, ასე, ერთსა და იმავე პოზაში ვიზვარ და გამუდმებით დაღლილი ვარ.
ვიქნები დაღლილი, შენ დაიძინე, კარგი?

მწვანე ორბიტი

რა უცნაურია, მაგიდაზე მწვანე ორბიტის ნახევრად სავსე შეკვრა დევს, აი, შიგნიდან ფოლგის ქაღალდში რომაა გახვეული და ზემოდან მწვანეა, ისეთი. რამდენიმე დღის წინ „ბარემ“ ვიყიდე მარკეტში. რომელიც ხელში მომხვდა ის ავიღე. ორბიტს არ ვღეჭავ, და ასეთი შეკვრის საღეჭ რეზინებს არ ვყიდულობ არასოდეს. ამიტომაცაა, ჩემი საწერი მაგიდის ქაოსში ჩაკარგული ეს სიმწვანე მაფიქრებს მთელი დღეა. ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს რაღაც მირღვევს 13 კვ. მეტრის მყუდროებას. ხან მგონია, რომ ვიღაც კიდევაა ჩემს გარდა ოთახში, ხანაც მგონია სახლში კი არა, სტუმრად ვარ. მიუხედავად ამ სრული ქაოსისა, ყველა ნივთი ნაცნობი და ჩემია და ზუსტადაც იქ და ისე უადგილოდ უნდა იდოს, როგორც დევს, აი, ეს მწვანე ორბიტი კი...ასეა, ყველაფერში ასეა, ყველაფერს ან ვეჩვევი, ან ვერ ვეჩვევი და ნაჭუჭში ვემალები ეკლებით ვიგერიებ. ამიტომაა ყველაფერი... არა, ერთფეროვანიათქო ვერ ვიტყვი, მაგრამ სულ ჩემია, სულ შიგნითაა, სულ შეჩვეულია, შინაგანი „მე“-სთვის არაა ახალი იმიტომ რო ყველაფერი ახალი და ყველაფერი განსხვავებული ამ მწვანე ორბიტივითაა...

პიროვნებები ჩემს ცხოვრებაში

ზოგიერთი ხომ მთელ თავის ცხოვრებას პიროვნებების ძიებაში ატარებს, აი, მე მიმართლებს!!! ჩემს ცხოვრებაში ყველა პიროვნებაა, თან ისეთი, მძიმე და კოჭსაგორებელი პიროვნება, შეშინებულმა რომ უნდა უყურო, გადაბრუნებული რომ ვერ უნდა უთხრა, სუნთქვაშეკრულმა რომ უნდა ისუნთქო. ყველა, უახლოესი მეგობრები, პირადი, წრე და აი, მე ისეთი ბედი მაქვს, ტექნიკაც პიროვნებად ჩამოყალიბებული მხვდება :(( გადავირიე, აღარ შემიძლია! ჩემს მობილურს აქვს რამდენიმე კონტაქტზე პროტესტის დაუძლეველი გრძნობა და მათ მესიჯებს და ზარებს კი ღებულობს, მაგრამ აბა, სცადე და მესიჯის გაგზავნა მოინდომე. არაო! თავს იგიჟებს არაო, ან მე ან ისო, თვალით ვეღარ მნახავო და აეეე, იძულებული ვარ ვუღიმო და ტკბილი სიტყვით. ელექტრო ჩაიდანი! თვითონ წყვეტს რომ ადუღდება უნდა გამოირთოს ავტომატურად თუ იანგლოს და იმდენხან იდუღოს სანამ არ დაშრება. ლიფტი (ძველი ლიფტებია აქ, შიგნიდან ორი კარი რომ უნდა დახურო, ისეთი) ხოდა ხომ შევალ, დავხურავ ამ კარს, დავაჭერ ღილაკს თითს, დაიძვრება და სადღაც მეორე და მესამე სართულებს შორის ჩერდება, უნდა უჩხიკინო მერე შვიდი საათი, თან, ვიკითხე, ამ ჩემს მეზობელს არ ემართება თურმე ასე :(( ახლა კომპიუტერი! აქ ლოგიკაც არ მოქმედებს, აი, მობილური თუ კონკრეტულ ადამიანებს უცხადებს პროტესტს, ამას რა უნდა არ ვიცი, თვითონ წყვეტს როდის უნდა გამოირთოს, როდის უნდა შევიდეს ინტერნეტში, როდის უნდა გახსნას დოკუმენტი, როდის არ უნდა დაბეჭდოს. აბსოლუტურად ჩამოყალიბებული და ამოუხსნელი პიროვნებაა. დღეს სკაიპი მიემატა ამ ჩემს ძვირფას პიროვნებათა მოჭრბებულ რიცხვს. ნებისმიერ ადამიანთან ვრეკავ, ვლაპარაკობ, ნუ გრკვეული შეფერხებებით, მაგრამ მაინც, დედაჩემიც ასე, ვიღაცეებს ელაპარაკება თავისუფლად და აი, საკმარისია დამირეკოს, რომ ეს მწვანე და უსაყვარლესი სკაიპი ჯერ ყვითლდება, მერე წითლდება და ზუსტად ათ წამში თიშავს ზარს. როგორ ხართქო რომ ვკითხავ, მეორე ზარს ველოდები რომ მეც კარგათთქო ვუპასუხო :((( არა, ყველაზე ცუდი რაცაა, ამ სულიერ პიროვნებებთან ურთიერთობას შეჩვეული ვარ კიდე, ბოლო-ბოლო ადგები და დაელაპარაკები და ამათ ლაპარაკიც რომ არ ესმით?
ერთადერთი კარგი სიახლე ტექნიკური თვალსაზრისით ის არის, რომ ჩემს მეზობლეს ბიოდენები კი არ აწუხებს, ორიენტაცია აქვს დაკარგული უბრალოდ და გავლა-გამოვლაზე კაბელს თიშავს თურმე, იმიტომაა ეს ჩემი ინტერნეტ-მომარაგება მისი მოძრაობის პირდაპირპროპორციული :)
ახლა ბოლოსიტყვა: ჩემო ძვირფასო პიროვნებებო (მოძრავნო თუ უძრავნო)იქნებ, თუ თქვენს სიმძიმეს ვერ შეელევით, სტაბილურად მძიმე მაინც გახდეთ და გამოვთვლი მერე, კენტ დღეებში რომლებს გეკონტაქტოთ.

საჩუქრები პატარა ბავშვივით მიყვარს. არა, ვის არ უყვარს, ალბათ ყველას, მაგრამ მე მგონია, რომ მაინც რაღაცა უაზროდ ძალიან მიყვარს. აი, რაღაცას რომ მაჩუქებენ ხომ იქვე უნდა გავხსნა და ვნახო რა არის, სახლამდე და მჩუქებელის წასვლამდე რა მომათმენინებს, თანაც თუ მართლაც კარგი საჩუქარია, ხომ უნდა დაინახოს იმ ადამიანმა, რომ გამეხარდა. აი, ემოციას კიდე ისე გამოვხატავ, რომ შეიძლება შეწუხდეს ადამიანი.
საჩუქარში, რა თქმა უნდა, პირველ ყოვლისა ყურადღებას ვანიჭებ მნიშვნელობას, იმას რომ ვიღაცას გავახსენდი, იფიქრა, იზრუნა. მერე ვგიჟდები თუ არასტანდარტული საჩუქარია, რაღაც, რაც გამოხატავს, რომ ადამიანმა ვალი კი არ მოიხადა, თავისი განწყობა გამოხატა. კიდვ მიყვარს, ასე ვთქვათ, არასტანდარტული საჩუქრები ანუ მაინცდამაინც დაბადების დღის სტუმარი რომ არ მოიტანს, ისეთი.
ასეთი საჩუქრები და ამ საჩუქრებით მიღებული ემოციები არასოდეს მავიწყდება, მართლა არასოდეს.
ამდენი იმიტმ ვილაპარაკე, რომ საოცარი საჩუქარი მივიღე დღეს. მართლა გადავირიე, ძალიან ლამაზია, ორიგინალურია, აი რაღაცა ისეთია, მე რომ მიყვარს, სხვას რომ არ აქვა, დატვირთვა რომ აქვს, არ ვიცი, კიდევ რა სიტყვა ვიხმარო.
აი, მართლა ძალიან დიდი მადლობა :)))))))))))))))))))))))))))))