შენ ჩემო კარგო...გქვია და

პოეზია კარგია!
გადამეკიდა ერთი გადარეული მეგობარი ამ „ბინდი“-ს უყურეო, არადა არ მინდა, მაგრამ გაცალა ვინმემ?? მთელი ქვეყანა შეიძლება ერთ უნიჭო მელოდრამაზე ლაპარაკობდეს? ხოდა რადგანაც ვადა მომცა მეგობარმა შაბათ დილამდე, ვიფიქრე დღეს ვუყურებდი, გადმოვწერე წუხელ დიდის ამბით, ვემზადებოდი მთელი დღე, მოვიმარაგე შოკოლადი და რად გინდა, ისეთი ვერსია შემრჩა ხელთ, ხმა და გამოსახულება რომ არ ემთხვევა ერთმანეთს (ხმა იგვიანებს ასე 5-7 წუთი). ხოდა კი ვეწვალე ერთი 15 წუთი, გამოსახულებას დავიმახსოვრებ და ისე ვუყურებთქო, ან სხვა პლეერში გავუშვებ ხმას და დავამთხვევ ერთმანეთსთქო ვიფიქრე, მაგრამ მერე ნერვები მომეშალა და შევეშვი, ახლა სხვა საიტიდან ვიწერ და იმაზე მეშლება ნერვები, რომ ქლიბობა გამოდგება, ხო ვიცი, მაგრამ ერთხელ და სამუდამოდ მეც მაინტერესებს გავიგო რამ გადარია ეს გოგოები (მეც ხო გოგო ვარ, ვა). ხოდა ასე. ვიტანჯები :)))))
პარალელურად პოეტურ ხასიათზე დავდექი და მოვხსენი ჩემი ლექსების გუდას პირი.... :)

კვირადღე

თენდება, მერე ისევ ღამდება, კვლავ გათენების იმედით ღამდება...ხანდახან მგონია, რომ არც სწავლა შემიძლია, არც ჭკუა მაქვს, არც არაფერი...ხანდახან მგონია, რომ ჩემი ყველა წარმატება მოგონილია, ალბათ არც იყო ასე, ალბათ მეგონა...არ ვიცი...რაღაცა მარტივი იყო ყველაფერი თუ რამისთვის მიმიღწევია. ამის არც სურვილით ვყოფილვარ შეპყრობილი და არც დიდი ძალისხმევა დამიხარჯავს. ახლა ვზივარ და ვფიქრობ. რაღაც მომენტში მგონია, რომ წარსულის გარეშე დავრჩი და ვფიქრობ, რა შემიძლია? ყველაზე ძალიან ის მაშინებს, რომ სურვილი არ მაქვს რამე კონკრეტული შემეძლოს. ვიღაცას რაღაც ვგონივარ? რა მოხდა მერე, მე ხომ ვიცი რომ არ ვარ! ეს არის ჩემი მთავარი პრინციპი და ახლა თითქოს სწორედ ეს პრინციპი მაწუხებს. მინდა ვინმესთვის რამის დამტკიცება? არა! მინდა რამის შეცვლა? არ ვიცი! ამ ყველაფერე ფიქრი კი ალბათ იმიტომ შემომიძვრება ხოლმე ტვინში, რომ რაღაცეები ამ ცხოვრებაში თავისთავადია ჩემთვის, ყველაფერი ყოველთვის ასე იყო და ახლა თუ არ არის ასე ვერ ვიგებ რა ხდება.
ვბორიალობ ეხლა მე უაზროდ და რა მინდა ხო არ იცით ვინმემ???

მარტო სახლში

ოღონდ არაფერს ვაშავებ, მაგრამ არ მომწონს, დავბორიალებ და ხმამაღლა ვლაპარაკობ. გუშინ დიდს ამბით დავგეგმე როგორ წავიდოდი დღეს უნივერსტეტში, როგორ გავაკეთებდი ათას რაღაცას, მაგრამ ვინ გაიღვიძა?? ახლაც მძინავს მგონი. რაღაცა ირეალურ სამყაროში ვცხოვრობ, ვერ აღვიქვამ რაღაცეებს, ვერ ვგრძნობ. ერთი შეგრძნება მაქვს მუდმივად, თითქოს გამოღვიძება მინდა, რაღაცისაგან გათავისუფლება, მაგრამ ვერ, ვერაფრით. დილაობით ვიცი ხოლმე ასე, შვიდ საათზე თუ არ წამოვხტი, მერე პერიოდულად მეღვიძება და თავს ვერ ვაღწევ ხოლმე ძილს, მთელი დღე...ასე ვარ ახლაც...არ მიყვარს დაუმთავრებელი პერიოდები.!

მოგონებები

რაღაცა ისეთ ხასიათზე მოვედი, ჩემი ზარდახშის გახსნა რომ მინდება ხოლმე და ძვეეელი ამბების ამოლაგება. აუუ, როგორ მიყვარს რაღაცეების გახსენებააა, არ მომბეზრდება თუნდაც ათასჯერ მოვყვე. ეს რამდენიმე დღეა ერთი ამბავი ამეკვიატა. მოკლედ, სახლში ყავა გაგვითავდა და თითქმის მთელი კვირა ყავის გარეშე გავდიოდი სახლიდან, ყოველდღე მავიწყდებოდა ყიდვა, თან, დილით ყავა თუ არ დავლიე ხო გამოთაყვანებული ვარ, ვერაფრით ვერ ვფხიზლდები. ხოდა ყოველ დილით, ნახევრად მძინარე რომ მივბორიალებდი უნივერსტეტისკენ და ყავა მელანდებოდა ხოლმე სულ ამაზე ვფიქრობდი: შარშან აგვისტოს დასაწყისში, სანამ ჯერ კიდევ მშვიდ და დალაგებულ (მეტ-ნაკლებად) ქვეყანაში მეგონა ვცხოვრობდი, სვანეთში წავედით. ეს იყო მთელი ჩემი შეგნებული ცხოვრების ოცნება, მართლა სუნქვა მეკვროდა მთელი გზა სიხარულისგან. რაღცა საოცრებას ველოდი და კიდევ უფრო საოცრება დამხვდა, თავისი ბუნებით, ხალხით, გარემოთი, მოკლედ ყველაფრით. ერთადერთი, სამი დღით ვიყავით და თითქმის ვერაფრის ნახვას ვერ მოვასწრებდით. მესტიაში გავჩერდით, მეორე დღეს უშგულში დავგეგმეთ ასვლა, გზად რამდენიმე სოფელში გავჩერდით და ეგ იყო და ეგ. მეორე დილა ცუდი ამბით დაიწყო, უშგული გზა ჩაკეტილიყო. ისეთი მონდომებულები ვიყავით, დროის ნაკლებობა რომ არ გვქონოდა ნამდვილად ავიდოდით ფეხით და ძალიანაც ვისიამონებდით, მაგრამ... მოკლედ სხვა გზა არ იყო, უშგულს დავემშვიდობეთ (ცრემლი ნერწყვს გადავაყოლე, დავიბოღმე და დავიმუქრე, მაინც ჩამოვალ კიდე და უფრო სერიოზულადთქო) და იქვე გაჩნდა იდეა, ჰადიშში ასვლის. ჰადიშიც ერთ-ერთი უმაღლესი სოფელია ევროპაში, 2040 მეტრზე, თეთნულდის ძირასაა და გარდა იმისა, რომ ძალიან ლამაზია, საინტერესო ისტორიაც აქვს, ცნობილი ჰადიშის ოთხთავი სწორედ ამ სოფელში ინახებოდა დიდი ხნის მანძილზე. მოკლედ, გადაწყდა ჰადიში, გადავუხვიეთ „ცენტრალური“ გზიდან და...ჩვეული სურათი, წვიმის შედეგად ადიდებული მდინარე მოდის იქ, სადაც იდეაში სამანქანო გზა უნდა იყოს სოფლამდე. ტრანსპორტით გადასვლის შანსი არ გვაქვს, ჩამოვქვეითდით, გადავლახეთ მდინარის ერთი მონაკვეთი, ავღოღდით მთაზე და ბევრი ვიარეთ თუ ცოტა ამ უგზოობაში დავდექით უკვე გაშლილ სწორ გზაზე, სადღაც წინ სოფელია. მოკლედ, ასე ექვსი კილომეტრი უნდა გვევლო, გზა სწორია, ოდნავ შეღმართი, დიდი არაფერი სირთულე, მაგრამ გარშემო სიცოცხლის ნიშანწყალი არ არის, სათიბები, სათიბები, სათიბები. ცხოველიც კი არ შეგვხვედრია! ყველაზე წინ მივდივარ, მერე რამდენიმე ადამიანი დამეწია და მივდივართ, აღარ დამთავრდა აღარასოდეს ეს გზა. უკვე საათის მიხედვით მისულები უნდა ვიყოთ, მაგრამ სოფელი და ადამიანი კი არა, სათიბებიც აღარ ჩანს, ერთადერთი, რაც გვამშვიდებს ის არის, რომ გზიდან გადახვევის თეორიული შანსიც კი არ გვქონდა ანუ სწორ გზას ვადგავართ და ბოძები (აი, ყველა სოფელში რომ არის, დიდი, რკინის ბოძები, არ ვიცი ელექტროენერგიისაა თუ რისი), ლოგიკურად, სანამ ეს ბოძები არის, სოფლის არსებობის იმედიც არის! ერთი პერიოდი ისიც კი ვიფიქრეთ, იქნებადა უკვე გადავედით საზღვარზე და ახლა თუ დაგვადგა ვინმე ცხენიანი ყაბარდოელი და წაგვასხა შინ ცხვრებივითთქო. ამაზე დიდხანს ვიცინოდით, ბოლოს იმდენი ვილაპარაკეთ, მგონი გულის სიღრმეში ყველას გვქონდა ეჭვი რომ საზღვარი გადაკვეთილი გვქონდა. მოკლედ, მივდივართ უგზოდ და უიმედოდ, უკვე ვნერვიულობთ, იმიტომ რომ იგივე გზა უკანაც გვაქვს გასავლელი, მესტიაში ვართ დასაბრუნებლები, მძღოლი მარტო გვყავს დატოვებული სადღაც გზისა და მდინარის შესაყართან. ბოლოს შაკომ გადაწყვიტა, აი ეს აღმართიც გადავიაროთ და მივბრუნდეთ, აზრი აღარ აქვს მეტ სიარულს, ვერ მოვასწრებთო. ყველაზე მწარე ასეთი გადაწყვეტილების მიღებაა. ყველაფრისთვის მზად რომ ხარ, უდიდესი ენერგია რომ დახარჯე და უცებ, უარი რომ უნდა თქვა, რომ უნდა დანებდე. ყველამ იმედის თვალით შევხედეთ ბოლო აღმართს, ავიარეთ და...ჯერ თეთნულდმა მომტაცა თვალი და მის ძირას შეყუჟულმა სოფელმა!!! რაღაცა არააამიანური სიხარული იყო. მანქანით ის გზა არაფერია, ვერც მიხვდები ისე მიხვალ ჰადიშში, ერთი ჩვეულებრივი სოფელი გეგონება ალბათ, მაგრამ მთელი ეს უმკაცრესი და უკაცრიელი გზა ფეხით, უიმედოდ რომ მიდიხარ, ამ სოფლის დანახვა რაღაცა ათასმაგი დატვირთვის მატარებელი ხდება. არ დავიწყებ იმაზე ლაპარაკს, როგორი სოფელია, რა მომეწონა, აზრი არ აქვს. სვანეთი - ჩემთვის უკვე ყველაფერს აღმატებულ ხარისხში აყენებს, შესაბამისად, ულამაზესი, უკარგესი, უმშვენიერესი...საოცრება. უკვე სიცოცხლის ნიშან-წყალი, პირველი ძროხა დავინახეთ, რამდენიმე ნაბიჯში ძაღლმაც შემოგვიყეფა, მერე ადამიანებიც გამოჩნდნენ, გველოდებოდნენ, წამოსვლამდე მუზეუმიდან დარეკეს სოფელში, იცოდნენ, რომ ეკლესია და ჰადიშის ოთხთავის კოშკი გვაინტერესებდა. ჩვეულებრივი, ალალი, სვანური სტუმართმოყვარეობით შეგვხვდნენ, დაგვათვალიერებინეს (სვანურ ეკლესიებზე და საერთოდ იმ საოცრებაზე, რაც იქ ვნახე, ლაპარაკი არ შემიძლია, ოდესმე, შესაფერი სიტყვები თუ მოვძებნე, დავწერ რამეს), კარტოფილიანი პურები დაგვიცხვეს, რახი დაგვალევინეს, კომპოტი გაგვიხსნეს, უგზოობაზე დაიჩივლეს, სევდიანად გაგვიღიმეს... პატარა სკამი იდგა ეზოში, სკამზე სინით იდო საჭმელი, ნამგზავრები ხართო, უბრალოდ შემოგვთავაზეს, სამზარეულოში დიასახლისი ფუსფუსებდა, ჩვენ დამშეული ველურებივით მუსრს ვავლებდით მათ ვინიცისრამდენხანსსამყოფ სანოვაგეს. მე თეთნულდს ვუყურებდი, ჩემს პირდაპირ ზუკა იდგა, ყველს და პურს ჭამდა და უცებ დავინახე, როგორ გაუფართოვდა თვალები და რაღაცა არაადამიანური განცდა აღებეჭდა სახეზე. ლუკმა გაუშეშდა, გაქვავდა, თვალები დაქაჩა. მის სახეზე წაკითხული ემოცია იმხელა იყო, დავიზაფრე, ნელა მოვტრიალდი და....ჩემს სახეზე რა წაიკითხეს აღარ ვიცი უკვე, იმიტომ რომ 2040 მეტრის სიმაღლეზე, რამდენიმე საათი უკაცრიელ გზაზე სიარულის შემდეგ, დაღლილ-დაქანცულებს, ძალაგამოცლილებს, სხვა სამყაროში გადასულებს, სხვა საუკუნეში გადასულებს, დიასახლისმა ნალექიანი ყავა მოგვართვა.....

მასპინძლები დავლოცეთ, არ ვიცი რახით, არ ვიცი ემოციებით დავთვერით...უკვე ბინდი იყო რომ წამოვედით, არავის დავლოდებივარ, სულ მარტომ ვიარე მთელი გზა, არც საცალფეხო ბილიკების შემშინებია, არც ადიდებული მდინარის, არც უკაცრიელი ადგილების...

P.S. ჰადიშში 45 კოშკია, ვიკიპედიის მონაცემებით 2002 წელს აქ 60 ადამიანი ცხოვრობდა, შარშან მასპინძელმა გვითხრა 8 ოჯახიღა დავრჩით (დაახლოებით 40 კაცი), მაგრამ მალე ბავშვს სკოლაში უწევს წასვლა და მომიწევს მეც გარდაბანში გადასვლაო....

მთა მიყვარს...

ხეტიალი და ბორიალი მიყვარს, კარვის სუნი მენატრება ხოლმე, ველურივით ცხოვრება. მთა აწრთობს, ხასითსაც აწრთობს, ურთიერთობებსაც აწრთობს, მე ასე მჯერა...ყველაზე დიდი სიამოვნებადაპყრობილი მწვერვალიდან გადმოხედვაა, ასეთი განცდა, ასეთი სიხარული სხვა რამ უნდა მოგანიჭოს, არ მესმის..წარმომიდგენია რას გრძნობენ რთული მწვერვალების დამპყრობლები. მთელი გზა კვდები, მთელი გზა გღრღნის ფიქრი, რომ აღარ გინდა, აღარ შეგიძლია, სულ გინდა სადღაც დარჩე, მერე თავს პირობას აძლევ, რომ მეტს აღარ იზამ ეს თუ ოდესმე დამთავრდება, მერე ბოროტდები, იბოღმები, გიჟდები და ბოლოს, როგორც იქნება ააღწევ მწვერვალზე, გადმოიხედავ და...იმ წამსვე თანახმა ხარ ორი იმდენი გზა და სირთულე კიდევ გაიარო, ოღონდ ეს იგრძნო...მწვერვალზე როდესაც დგეხარ, ფრენა გინდება, საოცრად გინდება გადაეშვა ამ ღრუბლებში, ალაგ გამოჩრილ სიმწვანეში, ალაგ თოვლში, ალაგ წყალში...მთელი სამყარო ჰარმონიაა ამ დროს...ხმის ამოღება არ გინდება, მარტო ჯდომა და ამ ყველაფრით ტკბობა გინდა, თან შენს მიერ დაძლეულ სიძნელეებს ხედავ...შეიძლება მართლა შეიშალო...მთა თავს არარაობად გაგრძნობინებს, გბოღმავს კიდეც, მაგრამ თავს ისე გაყვარებს, ერთხელ თუ მოიწამლე, ვეღარ შეეშვები, ვეღარასოდეს... მთაში მინდა... თუნდაც რამდენიმე დღით, თუნდაც უმარტივეს მწვერვალებზე, თუნდაც ერთი წამით მინდა ღრუბლებში ვიყო და მთელი დაღლა და განცდები მწვერვალზე დგომის, რაღაცის დაძლევის, ჰარმონიის აღქმის ემოციამ წალეკოს...

გახსენებაც არ მინდა...

რაღაცა გაზაფხულის ამინდი გვქონდა დღეს ბუდაპეშტში. როგორც ჩემი (და თურმე არა მარტო ჩემი) ემპირიული ცოდნა მკარნახობს, ხვალ იწვიმებს... თუ არ იწვიმა, ეს ნულოვანი ჰიპოთეზის უარყოფის საქმეში მარცხი იქნება და უნდა დავივიწყო ემპირიული ცოდნები მაშინ. ეს ლირიული გადახვევაა, პოპერის თეორია და ყოველგვარი საშნელება. ისე, ძალიან არასაგაზაფხულო ხასიათზე ვარ, აღარ შემიძლია, მთელი კვირაა უკვე გავმანიაკდი და ომის კადრებს ვუყურებ, რაღაც სურათებს ვეძებ, ფილმებს ვნახულობ, მერე მოვთვამ, გულს ვიხეთქავ, ღამე ვეღარ ვიძინებ და რა მაზოხიზმით დაკავება მეტაკა ვერ გავიგე. თან, ადრინდელისაგან განსხვავებით ამ ყველაფერს როგორც გლობალურ (ქვეყნის მასშტაბით) მოვლენას ვეღარ აღვიქვამ, ბოლო ომმა ამ უბედურებისათვის ერთი ადამიანის, ერთი უბრალო გლეხის თვალებით მზერა შემოიტანა ჩემს ცხოვრებაში და ეს თითოეული მზერა გულს მისერავს...
ამას ქვია გავჭედე, ახლა თუ დავიწყე, დღესაც მძაფრსიუჟეტიანი ღამე გამომივა, არ მინდა ომი...

ერთსა და იმავეზე ლაპარაკს აზრი აქვს??? არ აქვს!!!

გიორგობა

გილოცავთ ყველას, ვინც ისვენებდით დღეს და ბედნიერად გრძნობდით თავს :) მშვენიერი დღე იყო დღეს, ბოლოს პოლიტიკას რომ არ ჩაეშხამებინა :) რას იზამ...ისეთი დღეა, ვერ გაექცევი ამ თემებზე საუბარს. არადა, არ მინდა. ადამიანი ერთხელ დაიბადო და ორ ომს, ერთ რევოლუციას, ორ დიქტატურას და კიდე კაცმა არ იცის რას მოესწრო??? ხო შეიძლება არ გინდოდეს??? გვეშველება იმედია რამე, ბოლო იმედია...

N 1 უსაქმური :)

გადასარევი შაფათ-კვირე გავატარე :) ხვალიდან ისეთ ენერგიულობას და ათას საქმეს და სამყაროს გადატრიალებას ვგეგმავ, რომ...ძალიან კარგად იქნება ყველაფერი და ვაიმე რამდენი საქმეა, რამდენი რამეა მოსასწრები, გასაკეთებელი, მე კიდე ვზივარ აქ, არც კი მრცხვენია!

მოვეშვი...

ცარიელი დღე იყო, როგორც ხშირად. რაღაც ისეთი, ცხოვრება რომ გვერდით მიდის და შენ რომ შორიდან უყურებ. ჩემს ხასიათში ამ მომენტს ვერ ვიტან, ხშირად რომ ვდგები არაფრის ნდომის განწყობაზე, ხშირად რომ ვჩერდები და ყველაფერი რომ ქრება გარშემო. შესაბამის ხასიათზე ვარ, მეძინება, ვერც გავიგე როგორ გავიდა დღევანდელი დღე...

მეძნება...მგონი

ან უკვე ისე მეძნება, რომ გადამიარა ძილის შეგრძნებამ :)

წერტილები

დავიღალე გლობალიზაციით, თანასწორობით, ტოლერანტობით და ათასი უმაქნისი იდეით. ნაკვესი გამოვაცხვე დღეს, თუ რაღაცა ჯანდაბა. არადემოკრატიული, არატოლერანტული, არაპოპულარული, არაპროგრესული, მინდოდა გამომექვეყნებინა, მეზარება რაღაც...
შემომიძვრნენ თავში ისევ მავნე ფიქრები. წერტილების დასმას ვერ ვსწავლობ, ყოველთვის ცხოვრება სვამს ჩემთვის წერილებს, არ მომწონს :((( არადა, მნიშვნელოვანია, საჭიროა, აუცილებელია, მე კი ვერ ვსვამ წერტილს, ვტეხ საკუთარი თავისთვის მიცემულ დაპირებებს, ათას სისულელეს ვაკეთებ...სადამდე???? ძილ-ბურანში ვარ, უაზროდ ვარ, დამაწვა ეს უწერტილობა :((((

გადავრიე..

თავი მტკივა, მეძინება, თვალები მეწვის, სამეცადინო მაქვს, სახლში მარტო ვარ და არ მომწონს, მცხელა, მაგრამ ფანჯარას ვერ ვხსნი, ვირუსებს ვპოულობ და ვერ ვშლი... :(((
მას მერე, რაც ჩემი კომპის დასნეულების ამბავი გაიგო, დედაჩემი მეუბნება რომ ვიღაც მისი ნაცნობი შემოვა ჩემს კომპიუტერში (რაღაც ეშმაკის მანქანებით, თურმა რაღაცა პროგრამა ყოფილა ეგეთი) და გადააყენებს ვინდოუსს :))) რა თქმა უნდა „ეშმაკის მანქანა“ ტიმვიუერია და ვინდოუსის გადაყენება - ვირუსის წაშლა, მაგრამ ამაზე აღარ ვედავები (ერთი კვირა ვედავე), ხოდა დღეს დავნებდი! იმის წარმოდგენაც არ მინდა ის ადამიანი როგორ შეიკლა ხელში, რადგან საღამოს სკაიპი რომ ჩავრთე მომივიდა დაახლოებით ამ შინაარსის მესიჯი: „შენი კომპი უნდა გავაკეთო და იმედია საქმის კურსში ხარ“ (სტატუსადაც ეს ეყენა ისეთ დღეში ჩააგდო) :)))) და დიალოგი დაიწყო: „რა ჩივილები აწუხებს კომპს??“ მას მერე დედაჩემისგან ნაწამები ადამიანი მე ვაწამე (და ჩემმა ვირუსმა). ამ ვირუსული მირაჟის თუ მირაჟული ვირუსის დევნა არ ვაკმარე, ბოლოს კლავიატურა გამეჭედა და ვაიძულე ემკითხავა რა იმალებოდა დაშიფრული ნაწერის უკან. ძალიან წარმატებული კი აღმოჩნდა, ვერაფერს იტყვი, პირველივე ცდაზე მიხვდა რომ 62-OK-ს, ხოლო 0ად36ბა - მადლობა-ს ნიშნავდა. მოკლედ, დაშიფრული ტელეგრამები კი გავშიფრეთ, მაგრამ ვირუსს ვერაფერიც ვერ ვუქენით. გუშინდელი მდგომარეობისაგან განსხვავებით, დღეს ანტივირუსი აღარ მაქვს (აქამდე რო მქონდა თორე ხო დაამტვრია ერთი ბუდე კვერცხები და რა საჭიროა :P) ეს ვირუსი კიდე არსადაც არ არის, არ ჩანს, მაგრამ აი, კოშმარ ფილმებში რომ არის, ზურგს უკან სუნთქვას რომ გრძნობ, ეგრეა ეგ ჩემი ვირუსიც და ასე, როდის იჩენს თავს, არავინ იცის.
ახლა ისეთი შეგრძნება მაქვს, არეულ სახლში რომ გემართება დაღლილ ადამიანს, ვერსად რომ ვერ ჯდები და ფეხზე დგომის თავიც რომ აღარ გაქვს...
ხოდა დღევანდელი საღამოს პერიპეტიების გამო, ვერც წავიკითხე, ვერც დავწერე, ვერც ვერავის ველაპარაკე და მოვიწყინე... :(((

ისევ დაბრუნდება, ჩვენი გაზაფხული...

არც კი ვიცი რამის დაწერა მინდა თუ არა საერთოდ, რაღაცა უაზრო დღე იყო, ისეთი, ადრე დაღამება რომ გაწუხებს, განათება რომ არ გყოფნის, ჰაერი რომ არაა არსად. არ მიყვარს ასეთი დღეები, უაზროდ ვსევდიანდები ხოლმე და არ მომწონს ასე :) არადა დილიდან თითქოს ყველაფერი კარგად იყო.

ეს „ისევ დაბრუნდება“ ავიჩემე ძალიან. ჩემი კომპი მხოლოდ ინტერნეტს აღიქვამს და სურათების ფოლდერს, დანარჩენი აბსოლუტურად ხელმიუწვდომელია ჩემთვის, მუსიკის მოსმენა ინტერნეტ-საიტებზე მიწევს და რა თქმა უნდა ირაკლი ჩარკვიანი ჩავიხვიე, ეს სიმღერა არც მქონდა მოსმენილი და ავიჩემე ეხლა. როგორ მაინტერესებს ვინ დაადო ეს კადრები ამ მუსიკააას, ეგეთი ადამიანები ცალკე ფენომენია ჩემთვის. ისეთი კადრები ადევს, სულ შეგრძნება მაქვს, რომ რომელიმე ფართოდ გავრცელებული, მარადიული სიყვარულისა და ჰარმონიის დამამტკიცებელი სლაიდ-შოუ დაიწყება და იწყება ჩარკვიანი, გადაირევი რა...

ხო, კიდე ახალი ამბავი ისაა, რომ ეს ჩემი კომპი ნელ-ნელა პიროვნებად ჩამოყალიბდა, თავისი შეხედულებები აქვს და გადაწყვეტილებებს დამოუკიდებლად იღებს, მთავარია ახლა ფეხი არ აიდგას და ყველაფერი კარგად იქნება, ისე შევეჩვიე უკვე ორმოც წუთში ერთხელ დარესტარტებას, რომ თუ თავისით არ რესტარტდება, ნერვიულობას ვიწყებ :) კიდე ის, რომ სანამ ის ამბავი დავწერე, დოკუმენტებზე ხელი აღარ მიმიწვდებათქო, რამდენიმე მათგანი გამიხსნა უმანკო თვალებით :)))) ვაიმეეეეეეე, მუსიკალური ფაილებიც გახსნა, გადავირევი ეხლა, ვორდიც გახსნააააააააა, დედააა, რა ჭირს ნეტა????? და რაღაცა იმ ვირუსის შემახსენებელ ამბავსაც აღარ აჭყიპინებს სამ წუთში ერთხელ!!!!
ვაიმე, ნეტა ხო არ მეჩვენება?????

ავნერვიულდი ეხლა რაღაცა

ანას დილემა

უნივერსტეტში ერთ-ერთი სავალდებულო საგანია კვლევის მეთოდების შესწავლა, ადრეც გიყვებოდით, საკუთარი პოზიციის წერა და ფორუმზე პოსტვა და ყველაფერი უბედურება ამ საგანთანაა დაკავშირებული. ლექტორის ზე-ორატორულ მონაცემებზე არ დავწერ, თორე მერე კიდევ ერთხელ მომეშლება ნერვები. ხოდა, მოკლედ ამ საგანში ერთ-ერთი ლექცია შეეხებოდა ე.წ. „თამაშის თეორიას“, იმეტყველა ბევრსი ჩვენმა თამაზამ ამ საკითხზე და იმ შაბათ-კვირას ფორუმზე ახალი თემაც გამოჩნდა, დასაპოსტია ორშაბათამდე.... ერთი უბედურება მჭირს (სხვა მრავალთან ერთად) ვიღაცეების საკუთარ თავში დარწმუნებულ სახეებს რომ ვუყურებ, ვერაფრით ვერ ვიჯერებ რომ ეს მხოლოდ იმიჯია, მგონია მართლა ჭკვიანები არიან, მათ აზრებს რომ ვისმენ ჯერ ვთარგმნი (ოღონდ ინგლისურიდან ქართულად კი არა, გაუგებარი და უამრავი, ზოგჯერ უსარგებლო ტერმინით დამძიმებული ენიდან მარტივ, ჩვეულებრივ, კარტოფილის გამყიდველისთვის გასაგებ ანუ ჩემს ენაზე), მერე ვცდილობ რაიმე ღირებული ვიპოვნო ამ ყველაფერში და დიდი ხნის წვალების მერე არაფერი რომ არ გამომდის, ვხვდები რომ პირველივე ჯერზე გაჩენილი ეჭვი ჩემს თავსა შინა, მართალია (როგორც ყოველთვის) და მოკლედ, ასე ვფალნგავ დროს ძირითადად! ხოდა ამ ფორუმზე დასაპოსტადაც ჩავთვალე რომ ვიღაცეები ჩემზე ჭკვიანურს მოიფიქრებდნენ რამეს და ვიფიქრე, წავიკითხავ, ვნახავ რას წერენ, რამე სისულელე არ დავწერო მეთქო. ხოდა გამოცხვა პირველი პოსტი, ჯერ რომ შევხედე გული გამისკდა, ლექციის მოსამზადებელ მასალაზე მეტი ეწერა ავტორს (ამ საგანში საკუთარი პოზიციის გამოსახატავად 500 სიტყვა გვაქვს დასაწერი და პირველივე დღიდან ყველა ამ 500 სიტყვაზე წუწუნებს ჩემი ჩათვლით, ასე მესამე კვირაში აღმოვაჩინე, რომ ზოგიერთი იამზე წუწუნებს, რომ 500 სიტყვა ცოტაა...რას გაიგებ), კარგი, ჯანდაბას ჩემი თავი, დავიწყე კითხვა და ნუ, ჯერ ხო ეს ტერმინები და მაღალფარდოვანი საუბრები და მერე მთელი პოზიცია აგებული პატიმრის დილემაზე. აი, პატიმრის დილემის მსგავსად, როგორც პატიმრის დილემა მოწმობს და ა.შ. მერე ვიღაცეების გამოხმაურებასაც გადავხედე და პატიმრის დილემა, პატიმრის დილემამ, პატიმრის დილემას. ანუ ეს შნეი პატიმრის დილემა ყველამ იცის რა არის ჩემს გარდა. თან არათუ იცის და გაუგია, ისეთი თავისთავადია ამის ცოდნა, რომ მართლა შემრცხვა. მეორე ლექციაზე კი გამოვარკვიე პატიმრის დილემა რაც არის და მის არცოდნაში სასირცხვილოც ვერაფერი დავინახე დიდად (ან თავი დავიმშვიდე), მაგრამ მას მერე ჩემთვის გაუგებარ საკითხებს (მათ შორის იმდღევანდელ პოსტსაც) ანას დილემა დაერქვა.

ხოდა ამ ბოლო დროს რამდენიმე დილემა მაწუხებს განსაკუთრებით:

1. ხელთათმანები ვიყიდე და ძალიან მომწონს და სახლიდან რომ გავდივარ ყოველთვის ვიცმევ ხელთათმანს, მაგრამ მერე კარი რომ მაქვს ჩასაკეტი, იმდენს ვწვალობ, სულ იმაზე ვიფქრობ როგორ ახერხებენ ქურდები ხელთათმანებით მუშაობას????

2. ეს ჩემი მეზობელი ორგანულ ნაწარმზეა დაცენტრილი. მაღაზიაში ამასთან ერთად წასვლა ნიშნავს შეისწავლო ყველა პროდუქტის წარმომავლობის უმცირესი დეტალებიც კი. ასე აიჩემა ორგანული კვერცხებიო და სამი დღე ლაპარაკობდა ამ თემაზე და მეც მშვიდი ღიმილით ვუსმენდი, სანამ არ გადაწყვიტა კარგად აეხსნა რას გულისხმობდა: ამას იმიტომ ვაქცევ ყურადღებას, რომ ზოგიერთ ფირმას ვენდობი, ქათმებს კარგად ეპყრობიანო. თავიდან მეგონა მომესმა, მაგრამ იმავე შემართებით რომ გააგრძელა არ მინდა დეპრესიაში მყოფი ქათმის კვერცხი ვჭამო, რომელიც კვერცის დადების დროს სტრესის ქვეშ იყოო, მაშინ კი გამახსენდა ბავშვობაში, ქროლში კარი-კარ შეგროვებული და მამიკასად მონათლული კვერცხები რომ მაქვს ნაჭამი და ნეტა ეს ჩემი მელანქოლიკობა მამიკას დასტრესილი კვერცხების ბრალი ხომ არაა? ა?

3. ადამიანის სიკვტარეს და უხელფეხობას საზღვარი აქვს???????

კიდე მაწუხებს გარკვეული დილემები, მაგრამ ყველაფერს ერთად ხომ არ დავწერ!

P.S. დღეს დილით ლაპარაკის ხმამ გამაღვიძა (სავარაუდოდ მეზობლებისამ) და უცებ, სანამ გამოვფხიზლდებოდი, მეგონა სახლში ვიყავი, მამაჩემი სამსახურში მიდიოდა და დედაჩემთან ქონდა „დილის ტკბილი საუბარი“, უხ, მომინდა უცებ სახლში...

უფ...

მთელი კვირა ვირუსისგან ტანჯვის შედეგად მოვიპოვე ვინდოუსის გადასაყენებელი ორი დისკი. ერთი მათგანი უნგრული, მეორე - გაკაწრული, შევაჯერე მონაპოვარი და მივიღე უნგრული და გაკაწრული დისკი ანუ ვირუსმა ჩამცინა და მშვიდად განაგრძო არსებობა, არაფერიც არ ეშველა ჩემს ვარდისფერას. ისეთი სასოწარკვეთილი ვარ, არც ვიცი რა ვუყო, უკვე იმ აზრსაც შევეგუე რომ მთელი სანუკვარი ინფორმაცია შეიძლება დავკარგო, ახლა ერთადერთი იმაზე ვიფქრობ, გადასაგდები არ გახდეს ეს კომპიუტერი, თორე მერე არ ვიცი რა მეშველება :((( დილიდან ამასთან ბრძოლით და სახლის ლაგებით ვარ დაკავებული და არაფერიც რომ არ გამოვიდა, ჩემმა მეზობელმა იმის შიშით, ახლა ამან მართლა თავი არ მოიკლასო, ადგა და ბლინები გამიკეთა, უხ, რა საყვარელია, ყველიანი და ბანანიანი ბლინები მივირთვით (ნეტა დანელია თუ კითხულობს ამას :)))) ) ხოდა ასე, ახლა ვარ სუფთა, ლამაზ სახლში, დავირუსებული კომპიუტერით...ამას რომ გავაკეთებ (იმედი ბოლოს კვდება), სახლი იქნება ისევ ქაოტურ მდგომარეობაში...არ არსებობს რა ამქვეყნად სრულყოფილება :(

ლენინი და ბავშვები

მემენტო პარკში ვიყავი, ლენინთან სურათები გადავიღე :))) ვითომ სამშობლოში არ მაქვს კომუნისტური გადმონაშთი ძეგლები, ისე გადმოვიხვეწე აქ ამ ლენინების და მარქსების სანახავად (სამაგიეროდ, ამათ სტალინის ძეგლი არ აქვთ!). ისე, საქართველოში მარქსის ძეგლი არ გვქონია ხო?? საინტერესოა რა, ძალიან მომწონს ამ ხალხის მიდგომა ასეთი საკითხებისადმი! რატო გადავადნეთ ყველაფერი რაც იყო? თბილისის ხელისუფლებას ერთი ასეთი პარკის იდეა უნდა მივაწოდო რა, „წინა მთავრობის დანატოვარი“ უნდა ერქვას პარკს და ყველაფერი, რაც ახალ ლიდერს ახალი წელთაღრიცხვის გამოცხადებაში ხელს შეუშლის იმ პარკში უნდა გაუშვა, მაგარი იქნება :)))) ხოდა ასე, ბევრი ვიბორიალეთ, ამინდიც ისეთი იყო, სუსხიანი და რა ვიცი, მომეწონა მე ეს პარკი და დღევანდელი დღე, ოღონდ ისევ თავი მტკივა და მე მგონი მოსაჭრელია რა :)))

სახეს ნუ მალავ...

რაღაც აქტიური დღე იყო თითქოს, ბევრი სიცილებით, ბევრი ბორიალით, ბევრი პოზიტივით. საბოლოოდ გამოვიფიტე ცოტა, მაგრამ დაღლილობის ბრალია ეტყობა :) გაივლის ესეც...დღეს პარასკევია, 13 ნოემბერი და არაფერი ცუდი არ მომხდარა, იმედია დარჩენილ ოც წუთშიც არაფერი შეიცვლება...არასოდეს მჩვევოდა ცრურწმენები, ყოველთვის მეცინებოდა ასეთ რაღაცეებზე, მაგრამ ჩემს ცხოვრებაში ორჯერ მახსოვს პარასკევს რომ დაემთხვა 13, ერთი ცამეტი აგვისტო იყო, ერთიც 13 მარტი...ძალიან ცუდად მახსოვს ორივე დღე, ამაზე ვფიქრობდი დილიდან, მაგრამ დღეს ყველაფერმა კარგად ჩაიარა :))))

ახლა დაღლილი ვარ და რაღაც ისეთ, გულახდილობის ხასიათზე დავდექი, მგონი მეძინება...მეზარება გულახდილობა, რამე ახალი ნიღაბი მინდა, სუუულ ახალი, ხალისიანი, ცინიკური, ცივი, რომ ვერ მიეკარები და შორიდან მოგნუსხავს ისეთი... მოვძებნი ალბათ რამეს :)

ხანდახან ადამიანები იმაზე უფრო მარტივები და პრიმიტიულები არიან, ვიდრე მე მგონია, ამიტომ არ ამართლებს ჩემი ანალიზები, დასკვნები და ტვინის ჭყლეტვები :)))) რას იზამ...

მზე...

დილით რომ გავიღვიძე, მზე ანათებდა, უცებ მივხვდი რომ ყველაფერი წარმავალია, ყველაფერი უნდა დაიკიდო და დაივიწყო, სახლიც დალაგდება (დალაგდა უკვე, დღეს იყო დამლაგებელი და ისევ თეთრია ჩემი აბაზანა), კომპიუტერსაც ეშველება (თუ არადა, უკომპიუტეროდაც შეიძლება ცხოვრება), აბურდული სიტუაციებიც გაიხსნება ნელ-ნელა, ცუდ და ფუჭ სიზმრებსაც აღარ ვნახავ, ერთსა და იმავე შეცდომასაც აღარ დავუშვებ, ყველა წვრილმანზე გულიც არ მეტკინება, გაზაფხულიც მოვა :)))
მადლობა ყველას ვინც გამიძელით, ან ვისაც უარეს დეპრესიაში მყოფი აგიტანივართ. :)
დღეს რამდენიმე მეგობარიც შემეხმიანა, ერთმა ჩემმა მეგობარმა, უფრო სწორად ორმა, ხელიც მოაწერეს (იმედია, კიდევ არ გადაედოთ ეს ამბავი), ხოდა მივხვდი რომ სამყარო სიყვარულისთვის არსებობს და უნდა გაიღიმო და ასე :)))
თითქოს აქამდე არ ვიცოდიიი, რას იზამ...
ახლა, რომ მოსაღამოვდა ცოტა კი მოვიწყინე, მაგრამ მაინც საზეიმოდ ვაცხადებ: არაგეგმიური დეპრესია დაძლეულია!!!!!!

დეპრესიადეპრესიადეპრესიადეპრესია

საზიზღარი კვირაა რა, ყველაფერმა ერთად შემომიტია, არ შემიძლია ამ ვირუსის, პრობლემების და თავის ტკივილების და ყველა აუტანელი არსების ერთად ატანა :((( არადა, რა კარგად ვიყავი ახლა დავიწყე მსოფლიო სევდებით თავის დამძიმება...მელანქოლიკობის გამოვლენა, გამახსენდა რომ მარტო ვარ, მცივა, უცხო ქალაქში ვარ, ჩემებს ერთი წელი ვერ ვნახავ (ნუ...32 კვირა), რომ ღორის გრიპი მძვინვარებს, საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობა აღსადგენია, ჩემი სამშობლო მისახედია, სომალიში ბავშვები შიმშილით იხოცებიან (ბავშვობაში ასე ვიცოდი და ასეა ახლაც, რა უნდა დამართნოდათ მას მერე რო??) და რა ვიცი კიდე, ვინმეს რამე თუ გაგახსენდეთ, შემომაშველეთ, ყველაფერზე ერთად უნდა ავიტკივო თავი ამ კვირაში :((((((((((

დავიღალე

აღარ თენდება ბუდაპეშტში, სუუულ ღამეა, წვიმს და ღამეა...ჩემი სახლი ჭუჭყიანია, კომპიუტერი - ვირუსიანი, მე ქათამივით ვარ, ვერაფერს ვერ ვწყვეტ, ვერაფერს ვერ ვაყალიბებ, არ მინდა ასე...თავი მტკივა მე.... :((((

იმედგაცრუებები...

დღე იყო...ნუღა იტყვი!

გუშინ მთელი დღე სახლის ლაგებას და განსაკუთრებით აბაზანის ხეხვას შევალიე, მერე ისეთი ბედნიერი ვიყავი ყველაფერი რომ ბზინავდა, რომ აბაზანაში გულის საამებლად შევიხედავდი ხოლმე... „მაგრამ ხანგრძლივ ეს სოფელი“... დღეს დილით ვიღვიძებ და ამ ჩემს სიმწრით ნახეხ აბაზანაში სამი კაცი არ არის???? რა უნდოდათ, რას ეძებდნენ... მოკლედ, აღმოჩნდა (გუშინ, გვიან საღამოს) რომ დღეს დილიდან მუშები გვყავდა, მაგრამ რა უნდა გაეკეთებინათ ნიშანდობლივ, ამის ამოცნობა ჩვენი და ჩვენი უნგრელი მეზობლის (ვაფლებს რომ მოვუკითხავთ ხოლმე) ჟესტების ენაზე საუბრის უნარს აღემატებოდა, ხოდა ამ დილით, მე რომ გავიღვიძე ისინი უკვე იქ იყვნენ, აბაანა ოკუპირებული ჰქონდათ, ცხელი წყალი დემობილიზირებული, სამზარეულოს კარი ღიად დატოვებული და დააბოტებდნენ მთელს სახლში რაციებით (მთელს შენობაში ცვლიდნენ რაღაც მილებს და ეტყობა ჩვენ ცენტრალურ ადგილას ვართ დისლოცირებული, თორემ აბაზანასთან დაკავშირებული პრობლემები ჩვენ არ გვქონია). ხოდა ვიყავით ასე, ფრიად გაჭირვებაში. საველე პირობები გავიხსენე და პირის დაბანა და კბილების გახეხვა კი მოვახერხე, მაგრამ მთლად თვის დაბანა გუდამაყრის სტილში არ გამომივიდა, ის კი არა, ასე 12 საათზე შემომივარდა (კი ჯოხით დადის მაგრამ მაინც) ის ჩემი მოხუცი მეზობელი და სულ ჯიკავ-ჯიკავით გამათრია თავიანთ ტუალეტში, თან უნგრულად მეტყველებდა განუწყვეტლივ, წამოდი შე საცოდავო, რა დღეში ხარ სახეზე გეტყობაო, ალბათ ამას თუ მეუბნებოდა :))))) ხოდა ასე. ეს ერთი პრობლემა, რომ კვირა დაიწყო აურზაურით, მე ვერ მოვახერხე დილით ბანაობა (ეს ჩემთვის ამქვეყნიური კატასტროფების ტოპ ხუთეულში შედის), ვიღც კაცები დააბოტებდნენ სახლში. ამის მერე კომპს ეტაკა რაღაცა ჯანდბა, ისეთი ვირუსი ჩამოვწერეეე, თვალით უნახავი, გადამრიააააა, სულ გაშავდა, რაღაცა არაადექვატური გახდა და ნუ, მოკლედ.

ახლა ავეწოწე მაინც, ჩამოვიმხე თავზე ქუდი (რომელიც წინა კვირას კოხტად მეფარა, იმიტომ რომ იმიჯი იყო და ახლა ჩამოვიმხე იმიტომ, რომ თმას ვერ მოვუხერხე ვერაფერი), ჩავტენე ეს კომპი ჩანთაში და წავეხეტე უნივერსტეტში. იქ, რამდენიმე „პროფესიონალს“ ვანახე კომპი და ყველამ უიმედოდ გადააქნია თავი, მაგათმა კი არა თვით დიდმა კვაჭმაც ვერაფერი ვერ უშველა ისეთი ვირუსი მოვძებნე, აბააა, ნიჭი მაქვს მე, ნიჭი. ამ ბორიალში ტელეფონი და ჩემი უნივერსალური რვეული სახლში დამრჩა, ანუ უნივერსტეტშიც კაი გაოგნებული დავდიოდი.

მაგრამ სახლშ მოსვლის მერე დაიწყო საოცრება თუ დაიწყო. ჯერ ერთი შემოვედი თუ არა, გავიყინე (მთელი დღე ღია ქონდათ კარი მუშებს), მერე იატაკს მივეწებე (ტალახიანი ფეხებით დადიოდნენ) და მერე....აბაზანაააააააააააააააააა, ჩემი თეთრი აბაზანაააააა, აი, არ იცით, სუუუულ შავია და მოთუთხნული და გული აგერევა, ვერ შეხვალ ისეთ დღეშია და ნახევარი კი გავწმინდე უკვე, თან პარალელურად დამხვდა დედაჩემის ზარების N რაოდენობა, მოვედი თუ არა, კიდევ რეკავდა, მოკლედ, ჩვეული დომხალი და თან აბაზანააააააააააააააა ;((((((( არადა, ახლა ვის უყვარს, მაგრამ განსაკუთრებით ვერ ვიტან ჭუჭყებს და ზურტყლებს, რამდენ ჭურჭელს და სარეცხსაც გინდა იმდენს დავრეცხავ (ხელით), ოღონდ მტვერი არ გადამაწმენდინო, ან მტვრის წმენდას რომ ვიწყებ, ზუსტად სამ წუთში ერთხელ ვიბან ხელებს და წარმოიდგინეეეეთ, ახლა ეს აბაზანა უნდა ვხეხოოოო, თან გუშინ მაინც არ გამეხეხა ;( არადა, ისეთია ვერ შეხვალ, სამშენებლო მასალების მთელი სპექტრია იატაკზე ;((((( თან ეს კომპი შავია, თან კიდე... კიდეს არ დავწერ მაგრამ ხომ არის ის კიდე-ც ხოდა მე მელანქოლიკი ვარ და არ შეიძლება ამდენიიიიიი

უხ, რა გულიანად ვიტირებდი.......

zemfira

ჩემი ცხოვრების მუსიკაა (ოხ, რა განცხადებააა!!!), თვისი ყველაფრით, თავისი მელოდიით, სიტყვებით, განწყობებით, მოგონებებით, ხალხით ვისაც უყვარდა ან არ უყვარდა ეს მუსიკა. ახლაც ასეა, გარეთ ისეთი ამინდია, დილიდან მგონია არ გათენებულა ჯერ, წვიმს, წვიმს, წვიმს, მე ვზივარ თბილ ოთახში, მუსიკით გამთბარ ოთახში და ვუსმენ ზემფირას...და მგონია სველ ასფალტს ვუყურებ და ზღვის ნაპირზე მივდივარ წვიმაში, მანქანით და იქაც ეს მუსიკაა...გარშემო ნისლია, ბათუმია რა, ან ქობულეთი-ბათუმის ძველი გზა, მიხვეულ-მოხვეული, წვიმიანი, ნისლიანი, ან რომელიმე მიტოვებული ქალაქია, მოწყენილი ქუჩის ლამპიონებით და ასფალტზე მივიწყებული ყვითელი ფოთლებით. სურეალისტური ამინდია, სურეალისტური განწყობები სუფევს, არაფერი არ გამიკვირდება დღეს, ყველაფერი შეიძლება მოხდეს და ისეთი სიმშვიდეააა.... „ოსტატი და მარგარიტა“ გახსოვთ? სიმშვიდის მოპოვება ყველაზე დიდი საჩუქარი რომ არის მოხეტიალე, დაკარგული სულებისთვის...ჯერ არ მომიპოვებია, ხანდახან გაიელვებს ხოლმე ეს სიმშვიდე მხოლოდ ...

ვეძებ ოქროს შუალედებს...

რაც უფრო მომწონს აქაურობა, დრო მით უფრო სწრაფად გადის, ვერც კი ვიგრძენი ეს ერთი კვირა სად წავიდა...

გუშინ კარგი საღამო იყო, სადღაც ვიხეტიალეთ ბეევრი, ან არც ისე ბევრი, მოკლედ კარგი იყო რა. ისე, სულ ასეა, სადმე თუ არ მივდივარ, ბარში ან კლუბში ან სადმე ასეთ ადგილას, სულ მგონია რომ ყუმი ვარ, რაღცა საოცრებას გამოვაკლდი, რაღაცა გამომრჩა, მაგრამ საკმარისია წავიდე, მაშინვე მახსენდება რატომ აღარ მინდება ხოლმე შემდეგ ჯერზე ამ გაბუღულ ჭყლეტვაში ყოფნა ))) მგონი მართლა ყუმი ვარ ;)

დღეს რაღაცა საინტერესო დღე იყო, ტერორის სახლი ანუ ტერორის მუზეუმი დავათვალიერეთ. ეს არის შენობა, რომელიც ჯერ ნაცისტების ადმინისტრაციას ეკუთვნოდა, მერე კომუნისტების, რომელთანაც ასოცირებულია მთელი ის მძიმე პერიოდი რაც უნგრეთმა გაიარა, განსაკუთრებით კომუნისტების ხელში. ძალიან შთამბეჭდავი მუზეუმია, თავისი ტანკით, სურათებით, ძალიან ცოცხალი დეკორაციებით და ... თითქოს ხელუხლებლად შენახული საწამებელი ოთახებით. ბოლო მომიღო იმ სარდაფმა, სახრჩობელები, გაზის კამერები, მართლა გაზის სუნი დგას თან, არ ათბობენ იქაურობას და ...არ ვიცი, გონს ძლივს მოვედი, ძალიან იმოქმედა ამ ყველაფერმა, ახლაც მაჟრიალებს ამას რომ ვწერ... თან ძალიან კარგადაა გაკეთებული მთელი მუზეუმი, ანუ სინათლის ეფექტები, ეს სუნი, სიცივე, ძალიან ახლოს შეიგრძნობ ყველაფერს და თან კედლებზე დამონტაჟბულ მონიტორებზე მიდის კადრები. 50-იანი წლების რა ვთქვა, ყველასთვის საერთო წარსულია მეოცე საუკუნის პირველი სამი მეოთხედი, მაგრამ 89 წლის ოკუპაციის კადრები ისეთი ნაცნობი და ისეთი მტკივნეულია, გადავრიე... და ეს სტალინი კიდე.... რაზე დავფიქრდი იცი? ქართველი ერის როლზე მთელ ამ საშინელებაში და საერთოდ ერების როლზე მსოფლიო ისტორიაში... უხ, გადავიჭერი ეხლა...

სამაგიეროდ გაგრძელება ქონდა საღამოს კარგი, სადღაც მყუდრო ბარში დავსხედით და გლუვეინი დავლიეთ და ბეეევრი ვილაპარაკეთ არაფერზე... მიყვარს ხანდახან ეს არაფერზე ლაპარაკები.. და ცივ საღამოს თბილ ბარში ჯდომა და არაფერზე ლაპარაკი კიდევ უფრო ძალიან მიყვარს :)))

არ მომწონს ეს სიცივე და მგონი გაციება. მართლა კოსმონავტივით ვხდები გაციებული როცა ვარ, ვერაფერს ვერ ვგრძნობ, ვერ აღვიქვამ, ვერ ვაზროვნებ.. :((( არ მინდა რა... ხოდა არც გავცივდები (ამას არ შევიმჩნევ, უკვე რომ ვარ). დღეს ფრიად უაზრო დღე გამოდგა, რაღაცა ქათმური ან საქათმესავით, რომელიც უკეთ ჟღერს! მთელი დღე უნივერსტეტში, საინტერესო არაფერი, უაზროდ ბორიალი, მერე უფრო უაზროდ კითხვა, ვითომ მეცადინეობა და ათასი სისულელე. არა, მგონი მაინც გაციების ბრალია ყველაფერი, თორემ ყოველდღე ასე არ არის, ფერადიათქო გიჟივით რომ გავიძახი აგერ უკვე რამდენი დღეააა???? ხოდა ასე :) დაღლილია ანუკა, ხვალ დაწერს რამეს...

სამს დაწეეეერს?????

ყოფა პატარ-პატარა მონკვეთებისაგან შედგება, რომლებიც მთლიანობაში ჩვენს ცხოვრებას ქმნიან. რაღაცეებს ვხსნი, რაღაცეებს ვერ ვხსნი, მაგრამ ქარის წისქვილებთან ბრძოლას და ყველაფრის ამოხსნის ცდას შევეშვი. ასე უფრო საინტერესოა ან ასე უფრო მარტივია, რას გაიგებ. ადამიანი ყველაფერს საკუთარი გადმოსახედიდან ზომავს, შესაბამისად ყველაფერს აქვს ახსნა და გამართლება. ეხლა ჩავახუჭუჭე, არადა ისევ ისეთ ქარაფშუტულ ხასაითზე ვარ, უაზრო, უაზრო, უაზრო და სასაცილო ხასიათზე და მომწონს :))))

უნივერსტეტში ის ხდება, რომ ყველა დაზომბდა უკვე, დამრგვალებული თვალებით დადიან, არასოდეს არ ძინავთ, ან სადაც მოუხერხდებათ იქ ძინავთ, დღეს მე და ზურა ვმეცადინეობით, ჯერ ზურა წამოწვა სკამზე და დაძნებას ცდილობდა, მე ყავის საყიდლად გამოვედი, ბიბლიოთეკასთან სავარძელში ერთს ეძინა, ყავის აპარატთან ტახტზე -მეორეს, გზად ვიღაც კედელს მიყრდნობილი თვლემდა, ზოგს სამეცადინოსთან ერთად ძინავს, ზოგს სამეცადინოს გარეშე, მაგრამ სურათი ყველგან ერთია და ყველა ერთსა და იმავეს გაიძახის, როგორ მოახერხა და წინა ღამეს ორი საათი „მოატყუა თვალი“, დღეს თავი მტკიოდა და რომ დავიწუწუნე, მიპასუხეს, რაც ჩვენ უძილობა და კითხვა გვიწევს, კიდევ კარგად ვართო და ამის ფონზე კი მრცხვენია რო ვთქვა, რომ ღამეში მინიმუმ რვა საათი მძინავს (მინიმუუუუმ!!!!!) და დილით ზედმეტი ძილისგან თვალებდასიებული ვიღვიძებ და ხანდახან საქმე რომ არაფერი მაქვს რა ვაკეთო აღარ ვიცი და ათას სულელურ სატელევიზიო შოუს ვუყურებ, მხატვრულ ლიტერატურას ვკითხულობ და რა ვიცი კიდე მე რას აღარ ვაკეთებ და ასე ვარ შერცხვენილი, ხმას ვერ ვიღებ, ან დებილი ვეგონები ვინმეს (თუ უკვე არ ვგონივარ) ან კიდე ისეთი ტიპები რო არიან, არაფერი არ მიმეცადინიაო რო გიმტკიცებენ და წიგნი გადაზუთხული რო აქვთ (კლასში მყავდა ერთი ეგეთი, გვარს არ დავასახელებ და არ ვიცი, რატო ეგონა სირცხვილი ლექსის სწავლა და ყველაფერზე ამბობდა არ წამიკითხავს, არ მიმეცადინია, არ მოვმზადებულვარო და მერე ისე ყვებოდააა, ის ნიჭი არ იყო, არ შეიძლება ნიჭიერება გამოიხატოს ალექსანდრე ჭავჭავაძის „გოგჩა“-ს ზეპირად მოყოლაში, თუ არ წაგიკითხავს, რანაირად ყვები მამაცხონებულო, მაგას ნიჭიერება კი არა, რეინკარნაცია ქვია მაშინ), ხოდა ამ უკანასკნელის შანსიც მაქვს, მე ხომ ქათამი ვარ! :)))) ერთ-ერთ საგანზე ყოველ კვირას გვაქვს ჩვენი მოსაზრება დასაწერი გარკვეულ ტექსტებზე და წინა კვირას საოცრად საძაგელი ტექსტი რომ იყო ბოლომდე წაკითხვა დამეზარა (ერთსა და იმავეს ყვებოდა ავტორი ყველა შესაძლო დროსა და ბრუნვაში) და ავდექი და დავწერე მეც ათასი სისულელე, რაც თავში მომივიდა. შეფასებების გამოქვეყნების დროს საიტზე წერილი რომ დამხვდა მასწავლებლის ასისტენტისგან, კი ვიფიქრე ისე გამწარდა, პირადად მწერს აქ აღარ დაგინახოო და გულის კანკალით გავხსენი, წერილი კი რაღაც ტექნიკურ საკითხებს შეეხებოდა, მაგრამ შეფასება მივიღე 100-დან 100, ხოდა ქათამი ვარ, აბა რა ვარ, ახლაც მგონია რომ წინა 85 ქულად შეფასებულ მოსაზრებებთან ახლოსაც ვერ მივა ეს, ბოლო და კი მიყურებენ ეჭვის თვალით და მგონი ცოტა გარეკილიც ვგონივარ ამ ჩემს ჯგუფელებს, მაგრამ რა... ხოდა ასე, არ ვზომბდები მე ჯერ და დამსახურებული სამოსანი ვიქნები მალე, მაგრამ მითხარით აბა, დამსახურებული სამოსანი არ სჯობს გამოუძინებელ ხუთოსანს?????

P.S. ჯგუფელი მყავდა ერთი, მაგარი კაცი, დიდი ხვედელა, ხოდა სესიები რო იწყებოდა მაგისთვის გამოცდებისათვის მომზადება გამოიხატებოდა ჩემი ფანჯრების ქვეშ ბღავილში, მოვიდოდა ხოლმე პეკინზე, იწყებდა ბღავილს (თუ ნინოსთან ვმეცადინეობდით, მაშინ რეკავდა) და ძალიან ფართოდ გაღიმებული მეკთხებოდა: „ანუკაააა, სამს დაწეეერს???“ მე მგონი კარგად ქონდა დაცდილი, თუ რა ვიცი, აბა სამი მართლა არ მიმიღია ჯერ კიდევ ცხოვრებაში და მაშინ საიდან უნდა მცოდნოდა????

უკვე ოფიციალურად და სინდისის ქენჯნის გარეშე გავხდი უსაქმური, მხოლოდ მიმდინარე სამეცადინოები (ყველას წაკითხვა სავალდებულო არაა, რაღა თქმა უნდა) და დეკემბრის შუა რიცხვებამდე ორი პაწაწკინტელა თემა (მესამეძე ვფიქრობ შეიძლება არც მოიკლას ადამიანმა თავი) და ასეეე, მიხარია და გეგმები მაქვს და მგონი თანამოაზრეებიც მყავს ამ გეგმებში ;) და ასეეეეე, ყველაფერი ისეთი ფერადია რამდენიმე დღეა, რომ მეშინია... :) თუმცა რა, სუ ფერადი იქნება, თუ არ იქნება და მერე ისევ გაფერადდება, რა პრობლემაა :)))))))))))))))))))

მომწონს აქ...

ერთი პრეზენტაცია მორჩა, ახლა ხვალ წერა და მერე დავიწყებ ლიტერატურის კითხვას, რა ბედნიერებააა, არა, ახლაც შემიძლია დავიწყო, მაგრამ ციცქნა სინდისი შემრჩა და მთლად მხატვრული ლიტერატურის კითხვა, მეცადინეობის ნაცვლად არ შემიძლია (ნეტში ბორიალი გაცილებით უფრო კეთილშობილური გამართლებაა, იქ მშობლებს უნდა ველაპარაკო, აქ საიტი უნდა შევამოწმო, იყოს მაინც ჩართული, რა იცი რა ხდება და ა.შ.) დღეს რაღაცა, ძაააალიან სხვამ გავიღვიძე მგონი, ათასში ერთხელ რომ ვარ ხოლმე ისეთმა :) დღესასწაული რომ არის ყველაფერი და რომ გიხარია და რომ...მე ვამაყობ საკუთარი თავით, შენ?

უიმეეეეეეე, იმდენი მაქვს სამეცადინოოო, მაგრამ ისე მტკივა თავიიიი! წუხელ ჰელოვინი იყო და ამის მერე მეცადინეობა რაღაცა არ ჯდება არაფერში...თან ფილოსოფია როგორ უნდა იკითხო და გააანალიზო ამ ყველაფრის მერე, იავიცი.... მაგრამ გუშინ კარგი იყო, თავისი კოსტუმების ძებნიდან დაწყებული, ღონისძიებით და მერე საერთო-სახალხო მსვლელობით და კლუბის დაპყრობით დამთავრებული :))) მე ფერია ვიყავი თუ ჯადოქარი თუ რა ვიცი, ზოგი ჰარი პოტერს მეძახდა, ზოგმა ჯადოსნური ჯოხი წამართვა და ზოგი ქუდს მეცილებოდა და ასე...კარგია მოკლედ ყველაფერი სწავლის გარდა, მე როგორც ვხვდები :)