გვეშველება რამე?

ამერიკელი ლექტორი მყავს ერთი. მედიის როლი თუ რაღაცა ამდაგვარი ჰქვია კურსს. საკმაოდ საინტერესოა, მაგრამ... ჯერ ხო გონებრივად ჩამორჩენილები ვგონივართ აშკარად, იმ დღეს აღვშფოთდით, რაღაცა სიტყვა განგვიმარტა და ეგ როგორ გვაკადრათქო, მაგრამ დღეს ძალიან გაოცებულმა რომ იკითხა მარტინ ლუთერ კინგი რომ ეწერა მასალებში ვინ არის იცოდით თუ დაგუგლეთო, მაშინ მივხვდით რომ საერთოდ ცუდად იყო საქმე. მაგრამ ეს კიდე არაფერი, მე რა მაშფოთებს. სამოქალაქო უფლებების მოძრაობასა და ვიეტნამის ომზე იყო დღევანდელი თემა და ძაააალიან შეგვამზადა, საშინელ კადრებს იხილავთ და აბა, თქვენ იცით, გაუძელითო. რამდენიმე ჯარისკაცი ისროდა, მხოლოდ ავტომატებიდან, ხოლო ამ დროს ამერიკაში საპროტესტო აქცია პოლიციელებმა დაშალეს, თითო რეზინის ხელკეტი ეკავა ყველას და მომიტინგეების მანქანებში ჩასმას ცდილობდნენ, სიმართლე უნდა ითქვას, წაარტყეს კიდეც იმ ხელკეტებით. ვუყურებდი ამ კადრებს და... როგორ გინდა ამათ გააგებინო ვინ ხარ, საიდან მოდიხარ, რა გინდა, რა გჭირდება.
დარბაზში აღმოსავლეთევროპული დუმილი სუფევდა, მხოლოდ ბოსნიელ სტუდენტს დასთამაშებდა ცინიკური ღიმილი სახეზე...