გადავრიე..

თავი მტკივა, მეძინება, თვალები მეწვის, სამეცადინო მაქვს, სახლში მარტო ვარ და არ მომწონს, მცხელა, მაგრამ ფანჯარას ვერ ვხსნი, ვირუსებს ვპოულობ და ვერ ვშლი... :(((
მას მერე, რაც ჩემი კომპის დასნეულების ამბავი გაიგო, დედაჩემი მეუბნება რომ ვიღაც მისი ნაცნობი შემოვა ჩემს კომპიუტერში (რაღაც ეშმაკის მანქანებით, თურმა რაღაცა პროგრამა ყოფილა ეგეთი) და გადააყენებს ვინდოუსს :))) რა თქმა უნდა „ეშმაკის მანქანა“ ტიმვიუერია და ვინდოუსის გადაყენება - ვირუსის წაშლა, მაგრამ ამაზე აღარ ვედავები (ერთი კვირა ვედავე), ხოდა დღეს დავნებდი! იმის წარმოდგენაც არ მინდა ის ადამიანი როგორ შეიკლა ხელში, რადგან საღამოს სკაიპი რომ ჩავრთე მომივიდა დაახლოებით ამ შინაარსის მესიჯი: „შენი კომპი უნდა გავაკეთო და იმედია საქმის კურსში ხარ“ (სტატუსადაც ეს ეყენა ისეთ დღეში ჩააგდო) :)))) და დიალოგი დაიწყო: „რა ჩივილები აწუხებს კომპს??“ მას მერე დედაჩემისგან ნაწამები ადამიანი მე ვაწამე (და ჩემმა ვირუსმა). ამ ვირუსული მირაჟის თუ მირაჟული ვირუსის დევნა არ ვაკმარე, ბოლოს კლავიატურა გამეჭედა და ვაიძულე ემკითხავა რა იმალებოდა დაშიფრული ნაწერის უკან. ძალიან წარმატებული კი აღმოჩნდა, ვერაფერს იტყვი, პირველივე ცდაზე მიხვდა რომ 62-OK-ს, ხოლო 0ად36ბა - მადლობა-ს ნიშნავდა. მოკლედ, დაშიფრული ტელეგრამები კი გავშიფრეთ, მაგრამ ვირუსს ვერაფერიც ვერ ვუქენით. გუშინდელი მდგომარეობისაგან განსხვავებით, დღეს ანტივირუსი აღარ მაქვს (აქამდე რო მქონდა თორე ხო დაამტვრია ერთი ბუდე კვერცხები და რა საჭიროა :P) ეს ვირუსი კიდე არსადაც არ არის, არ ჩანს, მაგრამ აი, კოშმარ ფილმებში რომ არის, ზურგს უკან სუნთქვას რომ გრძნობ, ეგრეა ეგ ჩემი ვირუსიც და ასე, როდის იჩენს თავს, არავინ იცის.
ახლა ისეთი შეგრძნება მაქვს, არეულ სახლში რომ გემართება დაღლილ ადამიანს, ვერსად რომ ვერ ჯდები და ფეხზე დგომის თავიც რომ აღარ გაქვს...
ხოდა დღევანდელი საღამოს პერიპეტიების გამო, ვერც წავიკითხე, ვერც დავწერე, ვერც ვერავის ველაპარაკე და მოვიწყინე... :(((