სამს დაწეეეერს?????

ყოფა პატარ-პატარა მონკვეთებისაგან შედგება, რომლებიც მთლიანობაში ჩვენს ცხოვრებას ქმნიან. რაღაცეებს ვხსნი, რაღაცეებს ვერ ვხსნი, მაგრამ ქარის წისქვილებთან ბრძოლას და ყველაფრის ამოხსნის ცდას შევეშვი. ასე უფრო საინტერესოა ან ასე უფრო მარტივია, რას გაიგებ. ადამიანი ყველაფერს საკუთარი გადმოსახედიდან ზომავს, შესაბამისად ყველაფერს აქვს ახსნა და გამართლება. ეხლა ჩავახუჭუჭე, არადა ისევ ისეთ ქარაფშუტულ ხასაითზე ვარ, უაზრო, უაზრო, უაზრო და სასაცილო ხასიათზე და მომწონს :))))

უნივერსტეტში ის ხდება, რომ ყველა დაზომბდა უკვე, დამრგვალებული თვალებით დადიან, არასოდეს არ ძინავთ, ან სადაც მოუხერხდებათ იქ ძინავთ, დღეს მე და ზურა ვმეცადინეობით, ჯერ ზურა წამოწვა სკამზე და დაძნებას ცდილობდა, მე ყავის საყიდლად გამოვედი, ბიბლიოთეკასთან სავარძელში ერთს ეძინა, ყავის აპარატთან ტახტზე -მეორეს, გზად ვიღაც კედელს მიყრდნობილი თვლემდა, ზოგს სამეცადინოსთან ერთად ძინავს, ზოგს სამეცადინოს გარეშე, მაგრამ სურათი ყველგან ერთია და ყველა ერთსა და იმავეს გაიძახის, როგორ მოახერხა და წინა ღამეს ორი საათი „მოატყუა თვალი“, დღეს თავი მტკიოდა და რომ დავიწუწუნე, მიპასუხეს, რაც ჩვენ უძილობა და კითხვა გვიწევს, კიდევ კარგად ვართო და ამის ფონზე კი მრცხვენია რო ვთქვა, რომ ღამეში მინიმუმ რვა საათი მძინავს (მინიმუუუუმ!!!!!) და დილით ზედმეტი ძილისგან თვალებდასიებული ვიღვიძებ და ხანდახან საქმე რომ არაფერი მაქვს რა ვაკეთო აღარ ვიცი და ათას სულელურ სატელევიზიო შოუს ვუყურებ, მხატვრულ ლიტერატურას ვკითხულობ და რა ვიცი კიდე მე რას აღარ ვაკეთებ და ასე ვარ შერცხვენილი, ხმას ვერ ვიღებ, ან დებილი ვეგონები ვინმეს (თუ უკვე არ ვგონივარ) ან კიდე ისეთი ტიპები რო არიან, არაფერი არ მიმეცადინიაო რო გიმტკიცებენ და წიგნი გადაზუთხული რო აქვთ (კლასში მყავდა ერთი ეგეთი, გვარს არ დავასახელებ და არ ვიცი, რატო ეგონა სირცხვილი ლექსის სწავლა და ყველაფერზე ამბობდა არ წამიკითხავს, არ მიმეცადინია, არ მოვმზადებულვარო და მერე ისე ყვებოდააა, ის ნიჭი არ იყო, არ შეიძლება ნიჭიერება გამოიხატოს ალექსანდრე ჭავჭავაძის „გოგჩა“-ს ზეპირად მოყოლაში, თუ არ წაგიკითხავს, რანაირად ყვები მამაცხონებულო, მაგას ნიჭიერება კი არა, რეინკარნაცია ქვია მაშინ), ხოდა ამ უკანასკნელის შანსიც მაქვს, მე ხომ ქათამი ვარ! :)))) ერთ-ერთ საგანზე ყოველ კვირას გვაქვს ჩვენი მოსაზრება დასაწერი გარკვეულ ტექსტებზე და წინა კვირას საოცრად საძაგელი ტექსტი რომ იყო ბოლომდე წაკითხვა დამეზარა (ერთსა და იმავეს ყვებოდა ავტორი ყველა შესაძლო დროსა და ბრუნვაში) და ავდექი და დავწერე მეც ათასი სისულელე, რაც თავში მომივიდა. შეფასებების გამოქვეყნების დროს საიტზე წერილი რომ დამხვდა მასწავლებლის ასისტენტისგან, კი ვიფიქრე ისე გამწარდა, პირადად მწერს აქ აღარ დაგინახოო და გულის კანკალით გავხსენი, წერილი კი რაღაც ტექნიკურ საკითხებს შეეხებოდა, მაგრამ შეფასება მივიღე 100-დან 100, ხოდა ქათამი ვარ, აბა რა ვარ, ახლაც მგონია რომ წინა 85 ქულად შეფასებულ მოსაზრებებთან ახლოსაც ვერ მივა ეს, ბოლო და კი მიყურებენ ეჭვის თვალით და მგონი ცოტა გარეკილიც ვგონივარ ამ ჩემს ჯგუფელებს, მაგრამ რა... ხოდა ასე, არ ვზომბდები მე ჯერ და დამსახურებული სამოსანი ვიქნები მალე, მაგრამ მითხარით აბა, დამსახურებული სამოსანი არ სჯობს გამოუძინებელ ხუთოსანს?????

P.S. ჯგუფელი მყავდა ერთი, მაგარი კაცი, დიდი ხვედელა, ხოდა სესიები რო იწყებოდა მაგისთვის გამოცდებისათვის მომზადება გამოიხატებოდა ჩემი ფანჯრების ქვეშ ბღავილში, მოვიდოდა ხოლმე პეკინზე, იწყებდა ბღავილს (თუ ნინოსთან ვმეცადინეობდით, მაშინ რეკავდა) და ძალიან ფართოდ გაღიმებული მეკთხებოდა: „ანუკაააა, სამს დაწეეერს???“ მე მგონი კარგად ქონდა დაცდილი, თუ რა ვიცი, აბა სამი მართლა არ მიმიღია ჯერ კიდევ ცხოვრებაში და მაშინ საიდან უნდა მცოდნოდა????