ანას დილემა

უნივერსტეტში ერთ-ერთი სავალდებულო საგანია კვლევის მეთოდების შესწავლა, ადრეც გიყვებოდით, საკუთარი პოზიციის წერა და ფორუმზე პოსტვა და ყველაფერი უბედურება ამ საგანთანაა დაკავშირებული. ლექტორის ზე-ორატორულ მონაცემებზე არ დავწერ, თორე მერე კიდევ ერთხელ მომეშლება ნერვები. ხოდა, მოკლედ ამ საგანში ერთ-ერთი ლექცია შეეხებოდა ე.წ. „თამაშის თეორიას“, იმეტყველა ბევრსი ჩვენმა თამაზამ ამ საკითხზე და იმ შაბათ-კვირას ფორუმზე ახალი თემაც გამოჩნდა, დასაპოსტია ორშაბათამდე.... ერთი უბედურება მჭირს (სხვა მრავალთან ერთად) ვიღაცეების საკუთარ თავში დარწმუნებულ სახეებს რომ ვუყურებ, ვერაფრით ვერ ვიჯერებ რომ ეს მხოლოდ იმიჯია, მგონია მართლა ჭკვიანები არიან, მათ აზრებს რომ ვისმენ ჯერ ვთარგმნი (ოღონდ ინგლისურიდან ქართულად კი არა, გაუგებარი და უამრავი, ზოგჯერ უსარგებლო ტერმინით დამძიმებული ენიდან მარტივ, ჩვეულებრივ, კარტოფილის გამყიდველისთვის გასაგებ ანუ ჩემს ენაზე), მერე ვცდილობ რაიმე ღირებული ვიპოვნო ამ ყველაფერში და დიდი ხნის წვალების მერე არაფერი რომ არ გამომდის, ვხვდები რომ პირველივე ჯერზე გაჩენილი ეჭვი ჩემს თავსა შინა, მართალია (როგორც ყოველთვის) და მოკლედ, ასე ვფალნგავ დროს ძირითადად! ხოდა ამ ფორუმზე დასაპოსტადაც ჩავთვალე რომ ვიღაცეები ჩემზე ჭკვიანურს მოიფიქრებდნენ რამეს და ვიფიქრე, წავიკითხავ, ვნახავ რას წერენ, რამე სისულელე არ დავწერო მეთქო. ხოდა გამოცხვა პირველი პოსტი, ჯერ რომ შევხედე გული გამისკდა, ლექციის მოსამზადებელ მასალაზე მეტი ეწერა ავტორს (ამ საგანში საკუთარი პოზიციის გამოსახატავად 500 სიტყვა გვაქვს დასაწერი და პირველივე დღიდან ყველა ამ 500 სიტყვაზე წუწუნებს ჩემი ჩათვლით, ასე მესამე კვირაში აღმოვაჩინე, რომ ზოგიერთი იამზე წუწუნებს, რომ 500 სიტყვა ცოტაა...რას გაიგებ), კარგი, ჯანდაბას ჩემი თავი, დავიწყე კითხვა და ნუ, ჯერ ხო ეს ტერმინები და მაღალფარდოვანი საუბრები და მერე მთელი პოზიცია აგებული პატიმრის დილემაზე. აი, პატიმრის დილემის მსგავსად, როგორც პატიმრის დილემა მოწმობს და ა.შ. მერე ვიღაცეების გამოხმაურებასაც გადავხედე და პატიმრის დილემა, პატიმრის დილემამ, პატიმრის დილემას. ანუ ეს შნეი პატიმრის დილემა ყველამ იცის რა არის ჩემს გარდა. თან არათუ იცის და გაუგია, ისეთი თავისთავადია ამის ცოდნა, რომ მართლა შემრცხვა. მეორე ლექციაზე კი გამოვარკვიე პატიმრის დილემა რაც არის და მის არცოდნაში სასირცხვილოც ვერაფერი დავინახე დიდად (ან თავი დავიმშვიდე), მაგრამ მას მერე ჩემთვის გაუგებარ საკითხებს (მათ შორის იმდღევანდელ პოსტსაც) ანას დილემა დაერქვა.

ხოდა ამ ბოლო დროს რამდენიმე დილემა მაწუხებს განსაკუთრებით:

1. ხელთათმანები ვიყიდე და ძალიან მომწონს და სახლიდან რომ გავდივარ ყოველთვის ვიცმევ ხელთათმანს, მაგრამ მერე კარი რომ მაქვს ჩასაკეტი, იმდენს ვწვალობ, სულ იმაზე ვიფქრობ როგორ ახერხებენ ქურდები ხელთათმანებით მუშაობას????

2. ეს ჩემი მეზობელი ორგანულ ნაწარმზეა დაცენტრილი. მაღაზიაში ამასთან ერთად წასვლა ნიშნავს შეისწავლო ყველა პროდუქტის წარმომავლობის უმცირესი დეტალებიც კი. ასე აიჩემა ორგანული კვერცხებიო და სამი დღე ლაპარაკობდა ამ თემაზე და მეც მშვიდი ღიმილით ვუსმენდი, სანამ არ გადაწყვიტა კარგად აეხსნა რას გულისხმობდა: ამას იმიტომ ვაქცევ ყურადღებას, რომ ზოგიერთ ფირმას ვენდობი, ქათმებს კარგად ეპყრობიანო. თავიდან მეგონა მომესმა, მაგრამ იმავე შემართებით რომ გააგრძელა არ მინდა დეპრესიაში მყოფი ქათმის კვერცხი ვჭამო, რომელიც კვერცის დადების დროს სტრესის ქვეშ იყოო, მაშინ კი გამახსენდა ბავშვობაში, ქროლში კარი-კარ შეგროვებული და მამიკასად მონათლული კვერცხები რომ მაქვს ნაჭამი და ნეტა ეს ჩემი მელანქოლიკობა მამიკას დასტრესილი კვერცხების ბრალი ხომ არაა? ა?

3. ადამიანის სიკვტარეს და უხელფეხობას საზღვარი აქვს???????

კიდე მაწუხებს გარკვეული დილემები, მაგრამ ყველაფერს ერთად ხომ არ დავწერ!

P.S. დღეს დილით ლაპარაკის ხმამ გამაღვიძა (სავარაუდოდ მეზობლებისამ) და უცებ, სანამ გამოვფხიზლდებოდი, მეგონა სახლში ვიყავი, მამაჩემი სამსახურში მიდიოდა და დედაჩემთან ქონდა „დილის ტკბილი საუბარი“, უხ, მომინდა უცებ სახლში...