ხეტიალი და ბორიალი მიყვარს, კარვის სუნი მენატრება ხოლმე, ველურივით ცხოვრება. მთა აწრთობს, ხასითსაც აწრთობს, ურთიერთობებსაც აწრთობს, მე ასე მჯერა...ყველაზე დიდი სიამოვნებადაპყრობილი მწვერვალიდან გადმოხედვაა, ასეთი განცდა, ასეთი სიხარული სხვა რამ უნდა მოგანიჭოს, არ მესმის..წარმომიდგენია რას გრძნობენ რთული მწვერვალების დამპყრობლები. მთელი გზა კვდები, მთელი გზა გღრღნის ფიქრი, რომ აღარ გინდა, აღარ შეგიძლია, სულ გინდა სადღაც დარჩე, მერე თავს პირობას აძლევ, რომ მეტს აღარ იზამ ეს თუ ოდესმე დამთავრდება, მერე ბოროტდები, იბოღმები, გიჟდები და ბოლოს, როგორც იქნება ააღწევ მწვერვალზე, გადმოიხედავ და...იმ წამსვე თანახმა ხარ ორი იმდენი გზა და სირთულე კიდევ გაიარო, ოღონდ ეს იგრძნო...მწვერვალზე როდესაც დგეხარ, ფრენა გინდება, საოცრად გინდება გადაეშვა ამ ღრუბლებში, ალაგ გამოჩრილ სიმწვანეში, ალაგ თოვლში, ალაგ წყალში...მთელი სამყარო ჰარმონიაა ამ დროს...ხმის ამოღება არ გინდება, მარტო ჯდომა და ამ ყველაფრით ტკბობა გინდა, თან შენს მიერ დაძლეულ სიძნელეებს ხედავ...შეიძლება მართლა შეიშალო...მთა თავს არარაობად გაგრძნობინებს, გბოღმავს კიდეც, მაგრამ თავს ისე გაყვარებს, ერთხელ თუ მოიწამლე, ვეღარ შეეშვები, ვეღარასოდეს... მთაში მინდა... თუნდაც რამდენიმე დღით, თუნდაც უმარტივეს მწვერვალებზე, თუნდაც ერთი წამით მინდა ღრუბლებში ვიყო და მთელი დაღლა და განცდები მწვერვალზე დგომის, რაღაცის დაძლევის, ჰარმონიის აღქმის ემოციამ წალეკოს...
2 comments:
nostalgiebi mecvivnen axla yavazew :))
ყოჩაღ სალ, ეს კაკ რაზ არ აღმინიშნავს, როგორია მთაში შენთან ერთად, გამახსენდა ეხლა უცებ :))))
Post a Comment