საჩუქრები პატარა ბავშვივით მიყვარს. არა, ვის არ უყვარს, ალბათ ყველას, მაგრამ მე მგონია, რომ მაინც რაღაცა უაზროდ ძალიან მიყვარს. აი, რაღაცას რომ მაჩუქებენ ხომ იქვე უნდა გავხსნა და ვნახო რა არის, სახლამდე და მჩუქებელის წასვლამდე რა მომათმენინებს, თანაც თუ მართლაც კარგი საჩუქარია, ხომ უნდა დაინახოს იმ ადამიანმა, რომ გამეხარდა. აი, ემოციას კიდე ისე გამოვხატავ, რომ შეიძლება შეწუხდეს ადამიანი.
საჩუქარში, რა თქმა უნდა, პირველ ყოვლისა ყურადღებას ვანიჭებ მნიშვნელობას, იმას რომ ვიღაცას გავახსენდი, იფიქრა, იზრუნა. მერე ვგიჟდები თუ არასტანდარტული საჩუქარია, რაღაც, რაც გამოხატავს, რომ ადამიანმა ვალი კი არ მოიხადა, თავისი განწყობა გამოხატა. კიდვ მიყვარს, ასე ვთქვათ, არასტანდარტული საჩუქრები ანუ მაინცდამაინც დაბადების დღის სტუმარი რომ არ მოიტანს, ისეთი.
ასეთი საჩუქრები და ამ საჩუქრებით მიღებული ემოციები არასოდეს მავიწყდება, მართლა არასოდეს.
ამდენი იმიტმ ვილაპარაკე, რომ საოცარი საჩუქარი მივიღე დღეს. მართლა გადავირიე, ძალიან ლამაზია, ორიგინალურია, აი რაღაცა ისეთია, მე რომ მიყვარს, სხვას რომ არ აქვა, დატვირთვა რომ აქვს, არ ვიცი, კიდევ რა სიტყვა ვიხმარო.
აი, მართლა ძალიან დიდი მადლობა :)))))))))))))))))))))))))))))