დღე, გასაღები, სოსისი

ასეთი დღე იყო. რაღაც ძალიან გამიტაცა იმ აზრით ტკბობამ, რომ თითქოს ისე გათენდა პრობლემა არ შემქმნია არაფერზე და სახლთან მოსულმა აღმოვაჩინე, რომ გასაღები მქონდა დაკარგული...არავინ იცის როგორ მეზარებოდა უკან წასვლა, მაგრამ საკეტის გამოცვლაზე ფიქრიც კი უფრო დამეზარა და წავედი. რა გინდა არადა რომ ქნა, ქუჩა კი ვიცოდი დაახლოებით, სადაც შეიძლებოდა დამეკარგა გასაღები (სამი ალბათობა მქონდა: 1.დილით კარში ჩავტოვე 2. ნაგავი რომ გადავყარე, გასაღებიც მივაყოლე 3. ქუჩაში, ჩანთიდან რაღაცეები რომ გადმომიცვივდა, იმათ გადმოყვა) ხოდა წავედი, მაგრამ არავინ არ მეტყველებს და არავის ესმის ჩემთვის ნაცნობი ენები, შევედი ერთ მაღაზიაში, ვუხსნი შეჭირვებული სახით ჩემს გამოუვალ მდგომარეობას და მიღიმის გამყიდველი და თვს მიქნევს გახარებული. სამჯერ რომ ვკითხე გასაღები ხომ არ მოუტანია აქ ვინმესთქო და კიო, კიო რო მეძახა და გასაღები არ მომცა წამოვედი. პოლიციელი დავინახე ქუჩაში, ვიფიქრე მეშველათქო, მაგრამ რად გინდა (კინაღამ დამაპატიმრეს) ვეკთხები ინგლისური თუ იცითქო, გერმანულად მპასუხობს ცოტა მესმისო, გერმანულად ვეკითხები გასაღებზე, ინგლისურად მპასუხობს ვერ გავიგეო, მოკლედ, გადავწყვიტე ფანტაზიისთვის მომეხმო და ჯიბეზე რომ გასაღები ეკიდა იმაზე ვანიშნებ, როგორც კი მოძრაობა დავიწყე დაიძაბა, მისი ჯიბისკენ რომ დავიხარე სუ გადაირია (რა ვიცი, რა ეგონა) ხოდა გადაიკეტა ქუჩაზე (ჩიხია პატარა) მოძრაობა, მოვიდა სასეირნოდ გამოსული მოხუცი ბებო, მუშა, ბანკის თანამშრომლები, გამვლელები და გვიყურებენ ამ ჩემს დაბნეულ პოლიციელს და მე. მე უკვე გონი აღარ მეკითხება, საღამოს ხუთი საათია და საერთოდ ლუკმა არ მიჭამია ჯერ და მინდა გასაღები და ამ პოლიციელის შიშები ბოდიში და არ მაინტერესებს. ხოოოდა, კონსილიუმმა დაასკვნა: ბებომ, არ ვიცი ზუსტად რა თქვა, მაგრამ მე სანდომიანი სახით მიყურებდა და პოლიციელს ამშვიდებდა, ბანკირები მათვალიერებდნენ (ეგენი ხო არაფერში არ გამოგადგებიან იხ. პოსტი ბანკები), ვიღაცეები რაღაცეებს ამბობდნენ და ბოლოს მუშა მოვიდა და მათ ფონზე ბრწყინვალე ინგლისურით მითხრა, ამათ ახლა არაფერი არ ესმით შენი გასაღების და წამოდი, მე გიშველიო და წამიყვანა გასაღების ასლის დასამზადებელ სახელოსნოში. უიმე დედაააა, რა დავაშავეეეეე! მოკლედ, ბოლოს ამათ რომ დავეხსენი ხელიდან შევედი მომდევნო მაღაზიაში და ისეთი სახე მქონდა ის გამყიდველი ბიჭი ლამის სახლში წამომყვა, მარტო როგორ მიხვალო და ისე, გასაღები დავკარგემეთქი ლამის ტირილით რომ ვუთხარი, აბა, რა ეწერაოოოო? აგაშენა ღმერთმა! გადავრჩი მოკლედ! ახლა ეს გადავრჩი, მაგრამ გასაღების პოვნის ბედნიერებამ სამწუხაროდ შიმშილის გრძნობა ვერ მომიკლა და მივლასლასდი მარკეტამდე, იდეაში მაიონეზის ყიდვა მინდოდა მარტო, მაგრამ მშიერი რომ მაღაზიაში არ უნდა შეხვიდე ვერ ვისწავლე...ხოდა ოდესღაც სახლამდეც მოვაღწიე და სოსისის შეწვა განვიზრახე, ეს ჩემი მეზობელიც დავპატიჟე და მგონი კალენდარში წითლად მოხაზავს დღევანდელ დღეს, გადაირია, გაგიჟდა, თან ორი ცალი სოსისი რომ შევუწვი სულ შეიშალა და მოკლედ, ის კი გემრიელად ვჭამეთ (სოსისის შეწვაც რომ ვიცი აღარ ვამახვილებ ყურადღებას) მაგრამ ეს ისეთი აღფრთოვანებული დადიოდა, ჯერ მეკითხებოდა ეხლა მე რითი გცე პატივიო და ბოლოს დედა და ძმა გამაცნო სკაიპით...ასეთ დღეში ვარ აი!