მეშინია..

ამ ბოლო დროს თავს ვამჩნევ რომ ცოტა შურიანი გავხდი...
მშურს იმ ადამიანების, ვისაც მოვლენების მშვიდად და აუღელვებლად ყურება და შემდეგ შეფასება შეუძლიათ, ვისაც შეუძლია ერთი საათით აღშფოთდეს და მერე ისევ მხიარული გახდეს, ვისაც შეუძლია არ იფიქროს იმ თემებზე, რომელზე ფიქრიც არ უნდა ან ვნებს ან არ ეხება ან არ ვიცი..მოკლედ, მშურს ნეტარი ადამიანების :(((
ემოციურიც და ზე-ემოციურიც რომ ვარ, დიდი ხანია ვიცი, უბრალოდ ამ ბოლო დროს ვხედავ როგორი 'უკეთესი' პოზაა ის, მეორე და ალბათ მინდა ის და არ გამომდის და ვარ ასე, დისჰარმონიაში :(
კოდევ ეს ბევრი ფიქრი არ მომწონს, რაც მჩვევია. რა სჯობს ცოტა ფიქრს, მოკლე ფიქრს, არც არაფერი...არა, მაინც ასე მუდმივად ჩახვეული ფიქრები მჭამენ...
კიდევ ის არ მომწონს, რომ რაღაცის დანაკლისს ვგრძნობ მუდმივად, აი, სულ მუდამ და ვერ ვავსებ :((
კიდევ ის არ მომწონს, რომ ხანდახან თავი არანორმალური მგონია (ხანდახან - ეს თქვენ მოგატყუეთ, მე სულ ასე მგონია ;)
ხანდახან როგორ მძულხართ ყველანიიიი... ესეც არ მომწონს...
დაღლილი ვარ, შინაგანად დავცარიელდი, მოვეშვი, დავიღალე.
მეძინება