Monday, January 25, 2010
მომენატრეთ ვა!!!
მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ ძლივს გავიღვიძე, მერე მეცადინეობას ვერ მოვაბი თავი და უაზროდ ვიწუწუნე, მაინც კარგი დღე იყო. კიდევ ერთხელ გამახსენდა ე.წ „ტკბილი მოგონებები“. რაღაც დიდხანს გამიგრძელდა მარტო ყოფნა და ბეეეეეევრი ფიქრის დრო მაქვს, ყოველდღიური წვრილმანი ჭორებისაგან დაცლილი დრო და მეც ვფიქრობ. ადამიანებზე ვფიქრობ, ჩემს მეგობრებზე, სხვადასხვანაირები რომ არიან, ხანდახან ყველას ერთად გადაყრა რომ მინდა (მტკვარში!!! და არ გააპროტესტო ეხლა ეს, მე შენსავით მაინც არ გამოვხატავ! და იცის ვისაც ეხება), ხანდახან ვერცერთისას რომ ვერ ვიგებ, ხანდახან რომ მაოცებენ, მახარებენ, ვტკენთ კიდეც ერთმანეთს, მაგრამ ყველაზე საინტერესო ის არის, რა მომცეს ამ ადამიანებმა. ნუ, ზოგი ისეთ უხსოვარ დროს გავიცანი, მათ მეგობრად არჩევაში კოგნიტური არაფერი ურევია, ფაქტია, არიან და არიან, ოჯახის წევრებივით, მაგრამ ზოგი ხომ შეგნებულათ ავირჩიე, რაღაც დავინახე, უდიდესი საზრდო სულისთვის. აქ, ხანდახან ძალიან მარტო რომ ვარ და რაღა დაგიმალოთ და ხშირად რომ მოვიწყენ ხოლმე, მახსენდება, ვფიქრობ რას მეტყოდა ახლა ესა თუ ის მეგობარი, აქ რომ იყო და გაოცებული ვარ, რამდენად უნიკალურია თითოეული ადამიანი, რამდენად ძვირფასია ყველა მათგანი, განსხვავებული, ხშირად არნახული, დავიწყებული, ნაწყენი, ერთადერთი თუ მარადიული, მაინც ყველაზე მთავარი - უნიკალური და მერე მჯერა, რომ ადამიანია მართლაც ღვთის ყველაზე დიდი სასწაული და ღმერთო, რამდენი სასწაული დადის ჩემს გარშემო...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
არ ვაპროტესტებ : )))
აჰააა, როგორც იქნა მიხვდი სასწაული რომ ვარ, სლავა ბოგუ : )))
arakognitursa da aracnobieris bneli zalebshi sakutari tavi amovican ra tkma unda :D
მაგრამ არც ერთადერთი ხარ :)))
Post a Comment