თავზე მაყრია სამეცადინო და მე კი გაზაფხულის მოსვლაზე ვფიქრობ. დათბება ალბათ მალე, დღეს ფეხით ვიარე ცოტა და იმდენი ენერგიით ავივსე, გადავირიე :)ახლა მოვედი სახლში, გავიმზადე სათლით ყავა და ვაპირებ დავწერო თემა ხვალამდე. იდეაში ვიცი რაც უნდა დავწერო, მაგრამ... აი, შინაგანი დეტექტორი მაქვს მოშლილი. ეხლა ეს რას ნიშნავს. ადრეც კი ვიყავი მე ზარმაცი, აქ კი არ დამემართა ასე, მაგრამ ზუსტად ვიცოდი, რომ იქამდე შემეძლო მეარხეინა, სანამ არ ვიგრძნობდი, რომ უკვე ცუდადაა ჩემი საქმე და მერე ვიწყებდი წერა-კითხვას. ასე დავწერე წინა სამაგისტრო ორ კვირაში (ისიც, მე არაფერი მიგრძვნია, უბრალოდ ჩემმა ხელმძღვანელმა ჩემი გალანძღვის მერე ჩემს უფროსს დაურეკა და მეორე დღეს სამსახურებრივი ბრძანება იყო დილიდან, რომ თემა დამეწერა) და კიდევ ათასი სისულელე გამიკეთებია ასე, მაგრამ ახლა მომეშალა ეს დეტექტორი და გამოცდის წინა ღამესაც კი ვერ ვნერვიულობ და ამაზე ნერვიულობით მოვკვდი, რა არის, რას გავს ეს!!!
ხოდა ასე, ხვალ თემა უნდა ჩავაბარო, ერთი ხაზიც არ დამიწერია ჯერ და კიდევ ვბოდიალობ, ყავას ვსვამ, საღამოს, მუსიკით მიღებული ემოციების გავლენის ქვეშ ვარ და... 'არ მეგონა, თუ ამდენ სითბოს შევაგროვებდი...რომ გიპოვნიდი და დაგტოვებდი'...ხოდა ასე :)
Sunday, February 28, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment